بایگانی برچسب برای: درنای سیبری

پرندگان کمیاب ایران و جهان

پرندگان کمیاب ایران را تا چه اندازه می‌شناسید؟ آیا نام هیچ‌کدام از نادرترین پرندگان دنیا را شنیده‌اید؟ دنیای پرندگان، همچون سایر بخش‌ها و اجزاء طبیعت، سرشار از شگفتی است. در مطالب پیش همه چیز درباره پرندگان ، برترین‌های دنیای پرندگان ، میزان هوش در پرندگان ، چرا برخی پرندگان تقلید صدا می‌کنند ، بینایی در پرندگان ، شنوایی در پرندگان گفتیم. در این مقاله قصد داریم که با 5 گونه از پرندگان کمیاب ایران و نادرترین پرندگان دنیا آشنا شویم.

  1. درنای سیبری (Siberian Crane)پرندگان کمیباب ایران

بی شک درنای سیبری یکی از نادرترین پرندگانی است که در جهان یافت می‌شود و به شدت در خطر انقراض قرار دارد. جمعیت درناهای سیبری به سه دسته شرقی، غربی و مرکزی تقسیم‌بندی می‌شود و متاسفانه روزی خواهد رسید که به‌طور قطع جمعیت غربی این پرنده زیبا به‌طور کامل منقرض شود، چرا که تنها یک فرد از این جمعیت در حال حاضر باقی‌مانده است.

امید نام یک درنای سیبری نر است که سال‌هاست برای گذران زمستان از سیبری به فریدون‌کنار مهاجرت می‌کند. درناهای سیبری نخستین بار در سال ۱۳۵۳ در ایران رویت شدند. جمعیت غربی درناهای سیبری با گذر از تالاب‌های نارزوم در قزاقستان، ذخیره‌گاه طبیعی آستراخان روسیه در دهانهٔ رود ولگا، و آذربایجان و طی مسافت تقریباً ۵۰۰۰ کیلومتری در آبان هر سال به تالاب‌های فریدونکنار در استان مازندران مهاجرت می‌کنند و تا اوایل اسفند را در این تالاب می‌گذرانند. جمعیت این دسته از درناها از بیش از ۲۰۰ قطعه در سال ۱۹۳۰ به دو قطعه در سالیان اخیر و با مرگ «آرزو» به یک قطعه رسیده‌است. از سال ۱۳۸۵، امید آخرین بازماندهٔ جمعیت غربی درناهای سیبری  به تنهایی به ایران می‌آید.

  1. پرندگان کمیاب و زیبا

    کاکاپو (kakapo)

کاکاپو یا طوطی شب پرنده بومی نیوزلند است که به شدت در حال انقراض است. در سال 2019 تنها 142 فرد از این پرنده ثبت شده است هر چند که در همین سال 34 جوجه در زمان زاد و ولد جان سالم به در بردند اما همچنان خطر انقراض آن‌ها را تهدید می‌کند. جالب است بدانید که این پرنده زیبا تنها پرنده جهان است که قادر به  پرواز نیست و از بال‌های خود تنها برای ایجاد تعادل در راه رفتن خود استفاده می‌کنند. همچنین آنها از بال‌های خود به عنوان یک چتر فرود برای پریدن ارتفاعات مانند بالای درخت نیز استفاده می کنند.

پرهای این پرنده از مابقی پرنده‌ها بسیار نرم‌تر است. کاکاپوها پاهای قوی دارند که می‌توانند به کمک آن‌ها از کوه‌ها بالا بروند و بر روی زمین به راحتی بچرخند آن‌ها معمولا در شب به بیرون از لانه خود بیرون می‌آید. این پرنده معمولاً تنها زندگی می‌کند و در هنگام شب به ارتفاعات کوهستان می‌رود و در طول مسیر خود چاله‌‌های کم‌عمقی حفر می‌کند. کاکاپو داخل این چاله‌ها می‌نشیند و به کمک کیسه هوایی که در سینه دارد صدای بسیار بلند و پر حجمی تولید می‌نماید. این صدا در تمام کوهستان و دره‌های آن پیچیده و باعث جذب طوطی ماده می‌گردد.

نکته بسیار جالب توجه این است که کاکاپوها بوی خوشایندی دارند که می‌توان آن‌را به بوی شیرین تشبیه کرد. این بو برای پیدا کردن همدیگر به کار می‌رود هرچند که ضعف آن‌ها در مقابل شکارچیان خود به خصوص پستانداران را می‌رساند.

  1. رخ کرکس کالیفرنیا (California Condor)پرنده کمیاب

رخ کرکس کالیفرنیا یکی از بزرگ‌ترین پرندگان جهان و بزرگ‌ترین پرنده آمریکای شمالی است. این حیوان زیبا زمانی تقریباً در کل آمریکای شمالی سکونت داشت. امروزه رخ کرکس کالیفرنیا فقط در مناطق جنوبی و شرقی کالیفرنیا و آریزونا زندگی می‌کند. تعداد رخ کرکس‌های كالیفرنیا در قرن بیستم به دلیل سرقت غیرقانونی تخم‌ها و مسمومیت به شدت كاهش یافت. در سال 1987 ، تنها 22 رخ کرکس کالیفرنیا در طبیعت باقی‌مانده بودند. دانشمندان تمام حیوانات باقی‌مانده از طبیعت را جمع‌آوری و برنامه‌ای را برای پرورش آغاز کردند. امروزه کمتر از 300 رخ کرکس کالیفرنیا در جهان زندگی می‌کنند. حدود 130 فرد از آن‌ها را می‌توان در طبیعت یافت.

اگرچه این پرنده دارای بال‌های بلندی است، اما آن‌ها عمدتا با سوار شدن بر روی جریان‌های هوای گرم پرواز می‌کنند. آن‌ها می‌توانند تا ارتفاع 15000 پا از سطح دریا پرواز کنند. بدن آن‌ها کاملا (به جز سر) با پرهای سیاه پوشانده شده است و سر طاس دارند یا فقط با دو پر پوشیده شده است. نکته جالب از ظاهر این پرنده این است که رنگ سر او بر اساس احساساتی که دارد در حال تغییر است و در فصول جفت‌گیری به‌خصوص رنگ آن متمایز می‌شود. با توجه به این که لاشخور هستند بیشتر به لاشه حیواناتی مثل گوزن، گاو و گوسفند و جوندگان علاقه دارند.

  1. اکراس بزرگ (Giant Ibis)پرندگان کمیاب

این گونه پرنده ملی کامبوج است و به دلیل نادر بودن و وسعت استثنایی آن، موقعیتی تقریباً اسطوره‌ای برای تماشاچیان پرندگان، طبیعت‌گردان دارد. دامنه این گونه اکنون بسیار کاهش یافته است. اکراس‌های بزرگ با داشتن مناطق وسیعی از سرزمین‌های جنوب شرقی آسیا که در گذشته سکونت داشتند. اکنون جمعیت کاملاً کم و در حال کاهش دارد که در کامبوج متمرکز شده است. همچنین در لائوس و در ویتنام نیز رؤیت شده است. در حال حاضر به‌طور کامل در تایلند منقرض شده اند. علت انقراض این پرنده شکار بی‌رویه انسان‌ها و از بین‌رفتن طعمه‌های بزرگ مثل بوفالوهای وحشی گزارش شده است. جمعیت فعلی این پرنده کمتر از 500 فرد گزارش شده است.

  1. کبوتر میوه خوار ماریانا (Mariana Fruit Dove)نادرترین پرندگان دنیا

این پرنده زیبا در گوام و جزایر اقیانوس آرام زندگی می‌کند و یکی از نمادهای مهم منطقه است و پرندهٔ ملی جزایر ماریانای شمالی محسوب می‌شود. حیات کبوتر میوه‌خوار ماریانا به دلیل تخریب زیستگاه‌هایش مورد تهدید واقع شده و این پرنده در فهرست گونه‌های در خطر انقراض جای گرفته است. همچنین خطر بزرگ‌تری نیز از جانب مار درختی قهوه‌ای که تصادفاً در زمان جنگ جهانی دوم به گوام آورده شده است. کبوتر میوه‌خوار ماریانا را تهدید می‌کند. از آن‌جا که پرندگان بومی جزیره با این شکارچیان تازه‌وارد آشنایی نداشتند جمعیت‌شان بر اثر حملات مارهای درختی قهوه‌ای دچار تلفات شدیدی شد.

 

در این مقاله کوتاه شما را با 5گونه از پرندگان کمیاب ایران و نادرترین پرندگان دنیا آشنا نمودیم. تعداد این پرندگان کمیاب بسیار است که تنها به 5 گونه از آن اشاره شد. درصورتی که مجال شد شما را با سایر گونه‌های پرندگان کمیاب آشنا خواهیم نمود. متأسفانه بسیاری از این گونه‌های کمیاب در خطر انقراض هستند، بنابراین لزوم حفاظت از آن‌ها ضروری است. برای حفاظت از گونه‌های کمیاب پرندگان و حیات‌وحش بهتر آن است که اطلاعات و آگاهی خود را افزایش دهیم و در حد توان خود تلاش کنیم که در افزایش ارتقاء سطح دانش و آگاهی دیگران نیز سهیم باشیم.

امید، ناامید ترین پرنده دنیا

آیا تا به حال نام امید درنای سیبری به گوشتان رسیده است؟ اگر شما هم به نوعی به محیط زیست ایران علاقه مند و پیگیر وضعیت حیات وحش ایران باشید، حتما نام امید را شنیده اید. امید درنا سیبری است که سال هاست به تنهایی امیدوارنه به ایران مهاجرت می کند. مقالات دیگری از جمله قصه تلخ امید ، درنای خاکستری ، درناهای فریاد کش و درنای طناز با موضوعیت درنا ست که پیشنهاد می کنیم آن ها را نیز مطالعه نمایید. حال با ما همراه باشید تا در مورد این امید بیشتر بدانیم.

امید

از سال 1387 که جفتش را با تیر در حین پرواز زدند تا کنون تنهای تنها هر زمستان پس از حدود 5 هزار کیلومتر مهاجرت و گذر از 5 کشور برای زمستان گذرانی به منطقه ی فریدونکنار ایران می آید. برای اینکه حس این پرنده تنها را درک کنید، تصور کنید که 9 سال تمام هیچ انسانی جز خودتان را نبینید. 9سال باشد که روی زمین تنها باشید.

امید یک درنای سیبری است. درنای سیبری گونه ای از خانواده درنایان است که در میان درناها یکی از طولانی ترین مهاجرت ها را دارد. همچنین یکی از در معرض خطر انقراض ترین آن هاست. درنای سیبری پرنده ای بزرگ جثه است. به طوری که قدش در حالت ایستاده حدودا بین 135 تا 140 سانتی متر است.

یعنی هم قد یک انسان کوتاه قد. طول بال این درنا در حین پرواز بین 210 تا 230 سانتی متر است. یعنی بلند تر از یک انسان بلند قد. وزن عادی یک درنا نیز بین 4/9 تا 8/6 کیلوگرم است. غذای اصلی این گونه مواد گیاهی است و اگر گیاهی نباشد، از ماهی ها و حشرات و جوندگان تغذیه می کند. درناهای سیبری به طور متوسط 2 تخم می گذراند که تنها یکی از جوجه ها بزرگ می شود.

امید کیست؟

مانند دیگر زندگی نامه ها از خانواده وی شروع کنیم. امید در خانواده ای بسیار کم جمعیت متولد شد؛ خانواده 12-10 نفره. او آخرین بازمانده از جمعیت غربی درنای سیبری در دنیا است. درنا های سیبری مجموعا سه جمعیت در دنیا داشتند. جمعیت شرقی، مرکزی و غربی. جمعیت شرقی آن ها پرجمعیت ترین آن ها بوده و هست که مهاجرت سالیانه آن ها هر سال از غرب سیبری به دریاچه پویانگ در چین است.

جمعیت غربی و مرکزی بهار و تابستان را نزدیک به هم و در حاشیه رود اوب در غرب سیبری می گذرانند و با آمدن فصل سرما همه مسیر خود را به سمت جنوب آغاز می کنند. جمعیت مرکزی مسیر خود را به سمت هند ادامه می دادند و جمعیت غربی آن ها از سمت غرب دریای خزر وارد ایران می شدند و خود را به تالاب های دست ساز فریدونکنار می رساندند.

وضعیت کنونی درناهای سیبری در دنیا

جمعیت مرکزی درنای سیبری امروز به کلی نابود و منقرض شده است. احتمالا اولین سرشماری موثق از این جمعیت در هند در سال 1974 انجام شد که 75 بال شمارش شد. این تعداد هر سال به دلیل شکار و آلودگی زیستگاه کمتر شد. با افزایش ناآرامی ها و جنگ در منطقه و به خصوص جنگ در افغانستان، تعداد آن ها به شدن کم شد به طوری که در سال 1996 تنها یک جفت شمارش شد. این جفت تا سال 2002 به تنهایی به هند می آمدند و پس از آن دیگر دیده نشدند. مرگ این آخرین جفت از جمعیت مرکزی درنای سیبری به معنای نابود شدن کامل این جمعیت بود.

در ارتباط با تاریخ جمعیت غربی درناهای سیبری و مسیرهای مهاجرت آن ها اطلاع دقیقی در دست نیست. گمان می رود روزگاری جمعیت های صدها عددی آن ها تا رود نیل در مصر هم برای زمستان گذرانی می رفتند. احتمالا اولین سرشماری موثق آن ها مربوط به سال 54 در ایران بود که 18 عدد شمارش شد. این تعداد برای ادامه بقای این جمعیت بسیار کم بود.

روند نزولی جمعیت درنای سیبری

تحقیقات و حفاظت از این گونه از همان زمان آغاز شد. با وجود تلاش ها، این جمعیت روند کلی رو به کاهش را شروع می کند که اصلی ترین دلیل آن حضور آن ها در تالاب دست ساز فریدونکنار بود که از اساس برای کشتار دسته جمعی پرندگان توسط مردم بومی ساخته شده است. منطقه ای که سیاه چاله پرندگان مهاجر نام گرفته و دامگاه داران منطقه به سختی از گرفتن جان یک پرنده حاضرند بگذرند و هر آنچه قابل خوردن باشد را می کشند.

تعداد درناهای سیبری روند نزولی خود را ادامه داد تا اینکه در سال 86 تنها 3 عدد درنا در منطقه باقی می ماند. در همان سال یکی از همین 3 عدد هم تیر می خورد. جفت امید هم در سال 87 احتمالا شکار می شود (لاشه اش هیچگاه یافت نشد) و در نتیجه امید تنها می شود.

جمعیت شرقی درناهای سیبری نیز روند رو به کاهش دارند. 95 درصد آن ها زمستان را در دریاچه پویانگ چین می گذرانند که این دریاچه به دلیل سد های ساخته شده بر روی ورودی آن (رودخانه یانگ تسه) و توسعه کشاورزی و به تبع آن افزایش استفاده از سموم کشاورزی در منطقه رو به نابودی زیستی است. به طوری که جمعیت درناهای آن  از 3750 عدد در سال 2008 به 3400 عدد در سال 2012 رسید. اگر این روند رو به کاهش ادامه پیدا کند با نابود شدن این جمعیت از درنای سیبری، درنای سیبری برای همیشه منقرض خواهد شد.

امید چه سرنوشتی در پیش رو دارد؟

میانگین دقیق سن یک درنا در طبیعت مشخص نیست. از عمر آن ها در اسارت گزارش هایی حتی تا 62 سال و 83 سال هم وجود دارد اما به نظر می رسد عمر آن ها در طبیعت در بهترین شرایط به سختی از 30-35 سال فراتر می رود. امید عمری حدودا 20 ساله دارد. اگر این عمر را در کنار مهاجرت تنهای وی و خطراتی که یک پرنده تنها را در مسیر 5000 کیلومتری تهدید می کند بگذاریم، به نظر نمی رسد امید سال های زیادی از عمر خود را پیش رو داشته باشد.

از آن جایی که تمامی طرح های بزرگ و کوچک برای احیای جمعیت این گونه در ایران به شکست منجر شده است، امید درنای سیبری به ازدواج و بقای نسل هم امیدی ندارد. حاصل عدم کنترل شکار و صید در منطقه فریدونکنار، باعث شده است امروزه امید را تنهاترین و ناامیدترین پرنده دنیا در ایران بنامیم.

قصه‏ تلخ «امید»

 امید درناي سیبري ، آخرین بازمانده جمعیت غربی درناهای سیبری از 11 سال پیش که جـــفـــت خــــود و آخـــریـــن عضـــو خانــواده‌اش را بــــر اثــــر شــــلیک شکارچیان از دست داد، به ‏تنهایی به ایران آمده، همان‌طور که در یک قرن گذشته این مهاجرت اتفاق می‏ افتاده است، به ‏تنهایی زمستان را سپری کرده و در اواخر زمستان به ‏تنهایی به سیبری بازگشته است. «امید» نامی است که فعالان محیط زیست در اواخر دهه‏ 80 برای این آخرین بازمانده‌ انتخاب کردند. درنای طناز ، درنای فریاد کش و درنای خاکستری از دیگر گونه های درنا هستند که در مقالات پیشین به آن پرداخته ایم.

اما قصه‏ تلخ تنهایی این درنای سفید سیبری چیست؟! درناهای سیبری در طـــی دهه‌های اخیر، سه جمعیت داشته‌اند: جمعیت مرکزی که برای گذران زمستان، سیبری را به مقصد هند ترک می‌کردند. در سال 1992 تنها دو عضو از این گروه باقی مانده بود و آنها آخرین بار در سال 2002 مشاهده شدند و به احتمال فراوان این جمعیت منقرض شده است. دیگر جمعیت درناهای سیبری که برای مهاجرت زمستان خود، مسیر شرق آسیا را در پیش می‌گیرد و زمستان را در چین می‌گذراند، جمعیت شرقی نام دارد.

اکنون حدود 3000 فرد از این جمعیت باقی مانده است که در خطر انقراض‏اند و در سال‏های گذشته و به‏ ویژه پس از احداث سد یانگ تسه‌ چین، تعداد آنها به‏ شدت کاهش یافته است و سومین جمعیت درناهای سیبری که سواحل شمال ایران را برای سپری کردن زمستان برمی‌گزیند، جمعیت غربی نـــام دارد که آخرین بازمانده‌ آن همین «امید» تنهاست. اما چه شد که «امید» تنها شد؟!

در چند دهه‌ اخــــیـــــر، هـــــمـــزمــــان بــــا شـــرایــط نامطلوب اقـــتـــصــــادی و واردات بی‌رویه‌ ســـــلاح‌هــــای شکاری، شاهد تغییر در روش‌هــــای شـــــکار سنتی در سرزمین‌های شمالی ایران بوده‏ایم، آنچنـــــان کــــه شــــکــــار از کاری بــــــرای امـــــرار معاش ساده، قدیمی و بی‌خطــر به صنعتی پول‏ساز تبدیل شده است، همچنین تغییر کاربری و دست‌کاری در زیستگاه‌های پرندگان مهاجر و نابودی بسیاری از این زیستگاه‌ها فشار شکننده‌ای را بر جمعیت‌های گوناگون پرندگان مهاجر تحمیل کرد و بسیاری از آنها را در معرض خطر انقراض قرار داد. به ‏ویژه خطر انقراض بــــرای جمعیـــت غربی درناهای سیبری کــــه تـــا دهـــه‏ 1990 میلادی تنها چند فرد از آنها زنده مانده بودند، بسیار جدی بود. از آن زمان تا اوایل قرن بیستم تعداد این درناها به شدت کاهش یافت و تنها سه فرد از آنها باقی ماند و سرانجام در سال 2007 میلادی (1386 شمسی) تنها همین درنای نر به ایران آمد و از آن زمان تا سال گذشته، به مدت 11 سال، «امید» به‏ تنهایی مسیر مهاجرت پرمخاطره‌ خود را طی می‌کرد و به ایران می‌آمد.

در طول ایـــن ســـال ‏ها طرح‌هایی برای احیای جمعیت غربی درناها اجرا شد، برای نمونه در چند سال متوالی تعدادی جوجه‌ درنای مجهز به ردیاب ماهواره‌ای، در محل گذران زمستان درناها در شمال ایران، رها شدند و نیز یک درنای ماده در نزدیکی «امید» رها شد، اما به سبب تک‏ همسر بودن و وفاداری درناها تا پایان عمر به همسرشان، پیوستن «امید» به این درنای ماده و تشکیل خانواده ممکن نشد و با کمال تاسف در نهایت هیچ‌یک از این طرح‌ها موفقیت ‏آمیز نبود.

در طـــول 11 ســــال گذشته، تنهایـــی غــریــبــانــــه و مهاجرت رمزآلود و خطرناک «امید» همواره زیر ذره‌بین فعالان و علاقه‌مندان به طبیعت بوده است.در شـــــمـــــاری از ایــــن ســــــال‏هـــــا، تــاخـــیـــــر او در رســــیـــدن بــه ایــــران موجب نگرانی بوده اســـــت، اگــــــرچــــه در ســـــــال‌هـــــای دیــــگـــــر رســـــیــــدن به موقع او که به طـــــور معمـــول پـــــیــــش از بیســــتــــم آبــــان‌ اتفـــاق می‌افتــــاده، باعــــث خوشحالـــــی علاقه‌مندان به طبیعــــت می‌شده است.

امسال با توجه به کهولت سن «امید»، در روزهای پایانی آبان و با نزدیک شدن به آذر و نیامدن امید درناي سیبري به ایران، لحظه ‏به ‏لحظه بر نگرانی‌ها افزوده می‌‌شود و علاقه‌مندانی که با حساسیت این موضوع را دنبال می‌کنند و هر روز در انتظار بازگشت او هستند، خطــــر انقــــراض این گونه و ســــایــــر گونه‌های جــــانــــداران را نزدیک‌تر از همیشـــه احساس می‌کنند.