تالابها و اهمیت آنها

کلمه تالاب از نظر لغوی معادل wetland (اراضی خیس) به کار برده شده است هنوز به طور کامل تعریف جامعی که بیانگر تمام اختصاصات مربوط به تالاب باشد انجام نگرفته است اما تمام تعاریف در یک موضوع دارای وجه اشتراک هستند و آن هم وجود آب و خاک اشباع است. پرندگان آبزی که در مناطق تالابی روسیه تولید مثل کردند با شروع فصل پاییز به تالاب های جنوبی ایران مهاجرت می کنند و بعضی از آنها برای تمام مدت زمستان در تالاب های ایران باقی مانده که در واقع زمستان گذرانی می کنند بعضی دیگر از پرندگان با شروع سرمای فوق العاده در تالاب های ایران توان ماندن نداشته لذا به مناطق تالابی آفریقا مهاجرت را ادامه می دهند.

با گرم شدن هوا در نواحی جنوبی دوباره بازگشت مهاجرتی را شروع و تا اوایل بهار خود را به مناطق تخم گذاری می رساند. تخم گذاری گونه های اندک از این پرندگان در ایران انجام گرفته ولی اکثریت آنها به نواحی تالابی و دریاچه های شوروی برای تولید مثل مراجعه می نمایند. علت اصلی توقف و حتی تولید مثل پرندگان در تالاب های ایران منابع غذایی مناسب برای تغذیه آنها است. علاوه بر پرندگانی که به طور مستقیم آبزی بوده و غذای¬شان را از پوشش های گیاهی روی سطح آب یا زیر آب به دست می آورند عده فراوان دیگری از پرندگان نیز وجود دارند که کنارآبزی بوده و تغذیه عمده آنها از انواع اردک ها یا موجودات دوزیست کنار آب است. بنابراین تالاب ها از حیاتی ترین زیستگاه های پرندگان آبزی و کنار آبزی از قبیل انواع اردک ها، غازها، فلامینگوها، پلیکان ها، حواصیل ها، آبچلیک ها و غیره بوده که برای آشیانه سازی، تغذیه و پناهگاه آن مناطق را مورد استفاده قرار می دهند. تا قبل از دهه ۷۰ میلادی تالاب ها به عنوان مناطق غیر مفید و محجور شناخته می شدند و در همه کشورهای جهان تبدیل تالاب و خشک کردن آن و تبدیل به کاربری دیگر در دستور کار تمام کشورها بود، بنابراین خیلی از تالاب های مهم جهان از بین رفتند.

کنوانسیون رامسر برای حفاظت از تالاب های بین المللی

در سال 1971 کنوانسیون بین المللی حفاظت از تالاب ها و پرندگان مهاجر در شهر رامسر ایران شکل گرفت. در این کنوانسیون کشورهای شرکت کننده با علم به همبستگی انسان با محیط¬زیست و با توجه به کارکردهای ارزشمند تالاب ها به عنوان تنظیم کننده رژیم آب و همچنین به عنوان زیستگاه گیاهان، جانوران و پرندگان آبزی و مهاجر و با اعتقاد به این که تالاب ها از نظر اقتصادی، فرهنگی، علمی و تفریحی منابع مهمی هستند که انهدام آنها جبران ناپذیر است، با هم متعهد شدند تا با اعمال مدیریت صحیح کوشش کنند تعداد پرندگان آبزی در تالاب های شاخص را افزایش دهد و تسهیلات لازم برای حفاظت تالاب ها و پرندگان آبزی در منطقه تالاب ها را فراهم کنند.
کنوانسون رامسر تاکنون 169 کشور متعهد با ثبت 2331 تالاب با وسعت بیش از 2 میلیون کیلومتر مربع داشته است. ایران دارای 250 تالاب است که تاکنون ۲۴ تالاب خود را با وسعت حدود یک و نیم میلیون هکتار در فهرست تالاب های بین المللی کنوانسیون رامسر به ثبت رسانده است. از این تعداد 7 تالاب در کرانه های دریای خزر 6 تالاب در سواحل خلیج فارس و دریای عمان و ۱۱ تالاب داخلی در استان های غیر ساحلی قرار دارند. در ادامه به معرفی تالاب های بین المللی ایران و گونه های شاخص پرندگان آن اشاره می کنیم:
1- دریاچه ارومیه در آذربایجان غربی، دریاچه آب شور که زیستگاه جوجه آوری فلامینگو و زیستگاه زمستان گذران گونه های مهاجر نظیر پلیکان سفید و پلیکان خاکستری است.
2- تالاب شادگان خورالامیه و خورموسی در خوزستان، مجموعه ای از تالاب های شور و لب شور که محل زمستان گذرانی و جوجه آوری پرندگان مختلف از جمله اردک مرمری، تنجه، گیلانشاه، فلامینگو و اردک سرسفید است.
3- تالاب نی ریز و کمجان در فارس، نی ریز دریاچه بزرگ آب شور و کمجان مرداب آب شیرین زیستگاه زمستان گذرانی و جوجه آوری اردک ها، غازها و درناها است.
4- تالاب خورخوران در هرمزگان، با آب کم عمق و شور که محل جوجه آوری حواصیل ها و بوتیمارها است.
5- شبه جزیره میانکاله خلیج گرگان و آب بندان لپو زاغمرز در مازندران، خلیجی و جدا شده از دریا که زیستگاه زمستان گذران و عبور پرندگان مهاجر نظیر فلامینگو سلیم و تلیله است.
6- خلیج گواتر و حور باهوکلات در سیستان و بلوچستان، تالابی مصبی در پایین دست رودخانه سرباز که محل زمستان گذرانی حواصیل ها و باکلان ها است.
7- انتهای جنوبی هامون پوزک در سیستان و بلوچستان، دریاچه آب شیرین که زیستگاه پرندگان مهاجر و زمستان گذرانی کاکایی، باکلان، حواصیل و اگرت است.
8- هامون صابری و هامون هیرمند در سیستان و بلوچستان، دریاچه آب شیرین تقریبا دائمی که زیستگاه زمستان گذران پرندگان مهاجر نظیر اگرت، چوپا، خروس کولی، فالاروپ، سلیم، گیلانشاه دم سیاه، آبچلیک و فلامینگو است.
9- تالاب گاوخونی در اصفهان پایین دست زاینده رود قرار گرفته و محل زمستان گذران پرندگان مهاجر از جمله فلامینگوها است.
10- تالاب گمیشان در گلستان، کولاب ساحلی در جنوب خزر که از دریا جدا شده و توسط آب دریا لبریز می شود زیستگاه پرندگان مهاجر از جمله پلیکان خاکستری است.
11- دریاچه پریشان و دشت ارژن در فارس، دریاچه آب شیرین که توسط چشمه ها و رودهای فصلی تغذیه می شود محل تخم گذاری و زمستان گذرانی گونه های مختلف نظیر کفچه نوک، بوتیمار، طاووسک، درنا و چنگر است.
12- آب بندان فریدونکنار، ازباران و سرخ رود در گیلان، که به همراه شالیزار های اطراف در جلب پرندگان مهاجر اهمیت دارد درنای سیبری گونه نادر و در معرض انقراض در این تالاب مشاهده شده است.
13- مصب رودخانه های شور و شیرین میناب در هرمزگان، بسترهای گلی ساحل های شور و مانگرو که از نظر حضور پرندگان مهاجر و زمستان گذران حائز اهمیت است
14- دریاچه های شورگل یادگارلو و درگه سنگی در آذربایجان غربی، شورگل دریاچه آب لب شور یادگارلو دریاچه آب شیرین و درگه سنگی دریاچه کم عمق با پوشش گیاهی که محل زمستان گذرانی پرندگان مهاجر است.
15- تالاب انزلی در گیلان، که از دریا جداست و توسط رودخانه ها

نگارنده ی مطلب: هانیه نیلفروشان

گاوخونی ورزنه

تالاب گاوخونی

تالاب های ایران
تالاب چیست؟

گلو آبی برای اولین بار در نائین:: معرفی گلو آبی

گلو آبی ، از زیبا ترین پرندگان مهاجر کشور است که به تازگی در نایین مشاهده گردیده است.

برای اولین بار در شهرستان نائین از پرنده زیبا و کوچک گلوآبی تصویربرداری شد و به لیست پرندگان این شهرستان اضافه شد. به آوای بوم، مهدی جلالپور کارشناس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان نائین در هنگام پایش زیستگاه های  آزاد شهرستان موفق به تصویر برداری از این گونه زیبا شد.

خصوصیات گلو آبی

گلو آبی گنجشک سانی زیبا از‌راسته گنجشک سانان و تیره مگس گیران است که ظاهری آراسته با گلویی به رنگ آبی روشن و درخشان دارد. این پرنده خجالتی بیشتر زمان خود را صرف پیدا کردن غذا می گذارد که بیشتر از بی مهرگان مانند مورچه،حشرات و سوسک‌ها و عنکبوت‌ها، آنها را از‌روی ساقه‌ها و برگ گیاهان جمع آوری می‌کند. صدای این پرنده بسیار متنوع و دلنشین است و‌صــــدای بلبــــل را تداعــــی می‌کنــــد. این پرنده در  بیشه‌زارهای کوهستانی و زمستان‌ها در نیزارها و پوشش متراکم حاشیه‌ تالاب‌ها و پرچین‌ها به سر می‌برد. در ایران، زمستان‌ها و پاییز به نسبت فراوان و‌به صورت مهاجر عبوری در بیشتر نقاط مناسب زیستگاهی دیده می‌شود. در استان اصفهان در پاییز و زمستان در‌اطراف نیزارها و آبگیرهامشاهده‌می‌شود.

اگر علاقه به مشاهده ی این گونه ی زیبا در طبیعت دارید، پیشنهاد میکنیم با پرنده نگری بیشتر آشنا شده و اصول شناسایی پرندگان را بهتر بیاموزید تا بتوانید گلو آبی را در طبیعت یافته، از مشاهده ی آن لذت ببرید و از آن تصویر برداری کنید. 

متن و تصویر گلو آبی: مهدی جلالپور

 

راهنمای استفاده از سایت ایبرد; ثبت پرندگان ایران در وبسایتی جهانی

سایت ایبرد ebird.org یک سیستم معتبر جهانی است که پرنده نگرهای سراسر جهان مشاهدات خود از پرندگان را در آن ثبت می کنند.

انجمن پرنده شناسان آوای بوم قبلا در طی مقاله ای این سایت را به کاربران خود معرفی نموده بود و اکنون راهنمای تصویری آن را در سه بخش مجزا تقدیم علاقمندان میکند.

برای مشاهده فیلم های معرفی و راهنمای سایت ایبرد از لینک های زیر استفاده نمایید:

معرفی ایبرد
راهنمای استفاده از سایت ایبرد
راهنمای استفاده از اپلیکیشن ایبر

همچنین میتوانید از طریق این لینک، کلیپ های آموزشی استفاده از ایبرد برای ثبت پرندگان را در کانال آوای بوم در وبسایت آپارات مشاهده کنید.

افزایش جاده‌ها تهدیدی برای پرندگان

جاده ها و پرندگان

تنوع زیستی درقالب ارزشمندترین منبع کره زمین با سرعت فزاینده‌ای در اثر فعالیت‌های انسانی در حال نابودی است. یکی از تهدیدهای عــمــده تــنــوع زیــســتــی، تــوســعـه زیرساخت‌ها ازجمله جاده‌هاست که زندگی پرندگان را در محیط‌‌های طبیعی تحت تاثیر قرار می‌دهد. جاده ها و پرندگان ارتباط چندان مناسبی ندارند و در این مطلب به این موضوع میپردازیم. متاسفانه امروزه کاهش تراکم پرندگان در حاشیه جاده‌های پرترافیک به پدیده‌ای معمول تبدیل‌شده است. این آثار جاده‌ای موجب تکه‌تکه شدن زیستگاه و جداسازی پرندگان از منابع و جفت می‌شوند. همچنین، اثرات بوم‌شناختی همچون افزایش مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات و تغییر الگو، پراکنش را به دلیل سروصدای دائمی وسایل نقلیه به همراه دارند. هر جاده می‌تواند بر ده‌ها یا صد‌ها متر از زیستگاه تاثیربگذارد که این ناحیه‌ اثر، با توجه به ویژگی‌های زیستگاه، خصوصیات جاده و دامنه تحمل جانداران در مقابل آشفتگی‌ها می‌تواند متفاوت باشد. در کشور ما کم نیستند مناطقی که دچار اثرات سوء ناشی از توسعه جاده‌ها هستند. ازجمله این مناطق، می‌توان به پارک ملی گلستان اشاره کرد. این پارک قدیمی‌ترین پارک ملی ایران است که از فشار شدید ناشی از عبور جاده ترانزیت از میان پارک رنج می‌برد و تمام اثرات منفی ناشی از جاده‌‌سازی بر تنوع و تراکم پرندگان در فاصله 500 متری این جاده به اثبات رسیده است. حضور درختان بزرگ در جنگل با حضور پرندگان رابطه مستقیم دارد، زیرا این درختان منابع مهمی ازنظر تامین آشیانه، غذا و پناه هستند که در اثر جاده‌سازی، تعداد زیادی از این درختان قطع می‌شوند. قطر و ارتفاع درختان نیز از متغیرهای مهم ساختار زیستگاه هستند که حیات بسیاری از پرندگان به‌ویژه پرندگان درخت زی ازجمله دارکوب‌ها به آنها وابسته است. جنگل‌های ناهمگن و دارای ساختار پیچیده نیز به دلیل وجود زیستگاه‌های خرد و درختان تنومند، شرایط زیستگاهی متنوع‌تری را برای پرندگان فراهم می‌کنند، بنابراین اگر جنگل‌ها در اثر جاده‌سازی تخریب نشوند، می‌توانند به مراحل پایانی توالی برسند و این شرایط متنوع را برای بقا پرندگان فراهم کنند. یکی دیگر از متغیرهای مهم ساختار جنگل برای پرندگان درختان خشکه‌دار است که بسیاری از پرندگان برای لانه‌گزینی، پناه‌گرفتن و یافتن غذا به این درختان وابسته هستند. زیرا این درختان مرده زیستگاه مناسبی را برای لارو بسیاری از بندپایان فراهم می‌کنند که تعداد زیادی از پرندگان از آنها در مرحله لاروی یا پس از تبدیل‌شدن به حشره بالغ تغذیه می‌کنند بنابراین، تخریب جنگل در اثر عملیات جاده‌سازی و عدم شناخت اهمیت خشکه‌دارها موجب حذف سهوی این منابع شده و گونه‌های درخت‌زی همچون دارکوب‌ها و کمرکولی‌ها را به آسیب‌پذیرترین گروه، نسبت به اثرات جاده‌ای تبدیل کرده است. ازاین‌رو با توجه به موارد بیان‌شده می‌توان گفت عبور جاده از درون پارک‌های ملی اثرات قوی و غیرقابل‌ انکاری بر تنوع گونه‌ای و تراکم پرندگان دارد و حفاظت از مناطق عاری از اثرات مخرب جاده‌ای جهت بقای اکوسیستم ضروری است.

زاغ بور ، پرنده ای منحصر به فرد در ایران

زاغ بور با نام علمی Podoces pleskei و نام انگلیسی Pleske’s Ground Jay از تیره کلاغیان (Corvidee) و راسته گنجشک سانان (Passeriformes) می باشد . “زاغ کویری” ، “دو دوان” و یا “شهید کنو” نامهای دیگر زاغ بور است. با خصوصیات فیزیکی، مشخصات ظاهری، زیستگاه و عوامل تهدید زاغ بور در زیر بیشتر آشنا خواهید شد. 


مشخصات ظاهری زاغ بور:


به لحاظ اندازه و فرم کلی شبیه به هدهد بدون تاج‌سر است . حدود 24 سانتی‌متر طول دارد. رنگ پر و بال نخودی یا خاکی مایل به قهوه ای و در یک دید کلی نخودی متمایل به نارنجی با سیمای بور رنگ به نظر می‌رسد. دارای منقار بلند و قوی با کمی خمیدگی روبه پایین می‌باشد از انتهای منقار لکه سیاهی مانند یک رگه تا چشم‌ها دیده می شود. همچنین لکه سیاهرنگ مثلثی شکل در بالای سینه و زیر گلو وجود دارد.
شاه بال‌ها سیاه بسیار براق که انعکاسی از رنگ متالیک سبز دارد بوده و در عرض شاه بال‌ها دو نوار سفید دیده شده و بطور کلی بال‌ها سیاه وسفید به نظر می‌رسد که در پرواز کاملاً مشخص است. دم نسبتاً بلند بوده که در مواقع زیادی آن را می‌گستراند و بصورت پره مانند نگه می‌دارد. نر و ماده این پرنده شبیه به هم هستند.


زیستگاه زاغ بور:


زاغ بور در عمق زیستگاه‌های دشتی و ماسه‌ای استپی و بیابانی ایران مرکزی و نواحی شرقی کشور با نوع پوشش گیاهی پرآکنده و یا عرصه‌های پوشیده از قیچ زارها، درمنه‌زارها و نواحی پیرامونی تاغ‌زارها دیده می‌شود. البته برحسب رفع نیازهای زیستی و بر حسب شرایط محیطی ممکن است از ناهمواری‌ها و نواحی دشتی به کوهپایه ها، تپه ماهورهای کوتاه، مسیل‌ها و رودخانه‌ها و تپه‌های ماسه ای و تاغ‌زارها نیز رفت وآمد نماید. در این میان قیچ زارها از ارجحیت بالاتری برای زاغ بور برخوردار است.
زیستگاههای شرقی وشمالی استان اصفهان و بیابان‌ها و مناطقی از استانهای سمنان، یزد، کرمان، سیستان و بلوچستان حوزه پراکنش این گونه شاخص می‌باشد.


رفتار و صدای زاغ بور :

 

صدای زاغ بور

رفتار زاغ بور

زاغ بورپرنده‌ای بسیار متحرک و چابک می باشد. دویدن را بر پرواز ترجیح می دهد. زاغ بور معمولاً بر روی زمین راه رفته و در مواجهه با انسان و خطرات می‌دود و هرز گاهی بر بالای بوته های قیچ و درمنه ویا بوته‌های بلند دیگر نشسته و مجدداً با دویدن و پروازهای متوالی از خطر دوری می‌جوید. البته در بسیاری از مواقع با دیدن انسان فرار نمی‌کند ولی فاصله ایمنی را کاملاً رعایت کرده و حرکات انسان را کاملاً زیر نظر دارد. این پرنده بصورت جفت و یا تکی دیده می‌شود . زاغ بور قلمرو طلب بوده و این قلمرو طلبی در دوران تولید مثل تشدید می‌شود. بطوریکه اگر دریک محلی یک جفت دیده شدند معمولاً تا شعاع 500 متر پیرامونی زاغ بور دیگری دیده نمی‌شود.


صدای این پرنده در شرایط عادی ضعیف وکوتاه با حدود 10 نوت درثانیه و شبیه صوت ((پی پی پی پی پی ) می‌باشد و یا در فصل تولید مثل آواز و صدایی بسیار آهنگین و دلنشین با آوازی ممتد و معمولا 3 تا 6 ثانیه ای دارد. رفتارهای این پرنده در هنگام احساس خطر و نزدیکی انسان و یا یک طعمه خوار به آشیانه و یا جوجه ها بسیار هوشمندانه و جالب توجه است بطوریکه به سرعت در بالای بوته ها حاضر شده و با آوازهای زیر و پی در پی و پهن کردن وگستراندن پرهای دم سعی در فریب دادن انسان دارد. همچنین با رفتار نزدیک شدن‌های سریع به انسان و پرواز و یا دویدن مجدد و جابجا شدن‌های هدفمند می کوشد انسان را از آشیانه دور نماید و جوجه ها نیز فرصت مخفی شدن را داشته باشند.


تغذیه و رژیم غذایی زاغ بور :


زاغ بور هم از حشرات و بندپایان و هم از دانه‌های گیاهی مغذی استفاده می‌نماید این پرنده در طول روز با تلاش مستمر و راه رفتن‌ها وتحرک زیاد حشرات راشکار نموده و با منقارهای قوی خود سطوح خاک و منابع غذایی گیاهی را بررسی نموده و از لارو حشرات و دانه های گیاهی تغذیه می‌نماید. همانند سایر کلاغ‌سانان عادت دارد که دانه های گیاهی زیادی را بدست آورد و حتی نیاز مازاد خود را برای روزها و فصولی که منابع کمتری در دسترس است در زیر خاک و در محلهای خاص مخفی و ذخیره نماید و از آنجا که احتمال دارد به دلیل فراموشی محل و یا عدم ایجاب شرایط محیطی ، نتواند از بسیاری از آنها استفاده نماید، به انتشار بذرها و رویش گیاهان کمک نماید.


تولید مثل زاغ بور :


این پرندگان در فصل جفت گیری که اواخر زمستان و اوایل بهار می باشد حرکات نمایشی ویژه ای همراه با آوازهای مختلف انجام می دهند. این فعالیت‌ها موفقیت در جفت‌یابی و جفت‌گیری و حفاظت از قلمرو را بیشتر می‌نماید. زاغ بور در میان ویا بالای بوته‌های خاص از جمله قیچ، درمنه، پرچم، تارون لانه اش را می‌سازد لانه‌ها همواره از سطح زمین فاصله دارند.

معمولاً اسکلت لانه از قطعه‌های کوچک بوته‌های خشک و شاخ و برگ گیاهی بنا شده و کف آن را با الیاف گیاهی و گل و یا اگر پشم از چهارپایان در دسترس بود می‌پوشاند این پرنده متناسب با شرایط کلی محیطی از جمله دما و پیش و پس بودن فصل رویش گیاهان از اواسط زمستان و حتی تا اوایل اردیبهشت 4 تا 6 عدد تخم با زمینه سفید شیری رنگ و خالدار می‌گذارد. پس از حدود 15 تا 20 روز محافظت از تخم ها، جوجه ها از تخم بیرون می آیند.

جوجه‌های تازه متولد شده دارای چشم های بسته و بدنی بدون پر هستند . مادر و پدر پس از تولد جوجه‌ها تلاش زیادی را برای محافظت و تغذیه آنها بعمل می‌آورند.لارو حشرات بویژه پروانه‌ها مهمترین منبع غذایی جوجه‌ها می‌باشند پس از حدود 13 تا 20 

روز جوجه‌ها از لانه بیرون می‌آیند و بدنبال والدین می‌روند تا آداب و رسوم و مهارت‌های زندگی و سازگاری با شرایط متغیر محیطی را بیاموزند و به این ترتیب بقاء و چرخه حیات خود را استمرار بخشند.زاغ بور بالای لانه و به اصطلاح سقف آن را با شاخه های گیاهی پوشش داده و استتار می‌نماید این وضعیت تخم جوجه را در برابر عوامل جوی از جمله آفتاب شدید ، طوفان و یا 

باران‌های شدید و تگرگ محافظت نموده و ضمن آنکه 

احتمال کشف لانه توسط پرندگان شکاری و سایر طعمه خواران را بسیار پایین می‌آورد.

 

اهمیت اکولوژیکی و گردشگری زاغ بور:


اهمیت فوق العاده اکولوژیکی، ژنتیکی و گردشگری زاغ بور زمانی بیشتر مشخص است که بدانیم فقط زاغ بور گونه منحصر به فرد ایران است. به گونه های خاص و ب ینظیری مانند زاغ بور، اندمیک گفته میشود. گونه های اندمیک به جهت محدود بودن به زیستگاه های خاص و مشخصی از جغرافیای کره زمین ارزش، اعتبار و اهمیت ویژه ای برای کشور مربوطه دارند.

عکس زاغ بور

بی تردید زاغ بور علاوه بر ارزش های بی نظیر اکولوژیکی ژنتیکی که نگین زرینی از میراث طبیعی و تنوع زیستی ملی وجهانی است، یک گنجینه بزرگ گردشگری و ژنتیکی برای ایران است و در صورت معرفی بیشتر و برنامه ریزی اصولی میتواند گردشگران بیشماری را از اقصی نقاط جهان رهسپار ایران کند و به این ترتیب نقش تاثیر گذاری در ارز آوری، توسعه اقتصادی، اشتغالزایی جوامع محلی، اعتلای حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی و حتی توسعه مراودات بین المللی داشته باشد، چرا که برای دیدن این پرنده منحصر به فرد از هر جای دنیا باید به ایران سفر کرد. برای مشاهده زاغ بور باید به بیابان های مرکزی ایران سفر کرد و به برکت تماشای زاغ بور از دیدن گونه های شاخص و ارزشمند دیگری از جمله صدها گونه نادر و جذاب جانوری و گیاهی که دارای زیستگاه مشترک با زاغ بور بوده، لذت برد.

امید، ناامید ترین پرنده دنیا

آیا تا به حال نام امید درنای سیبری به گوشتان رسیده است؟ اگر شما هم به نوعی به محیط زیست ایران علاقه مند و پیگیر وضعیت حیات وحش ایران باشید، حتما نام امید را شنیده اید. امید درنا سیبری است که سال هاست به تنهایی امیدوارنه به ایران مهاجرت می کند. مقالات دیگری از جمله قصه تلخ امید ، درنای خاکستری ، درناهای فریاد کش و درنای طناز با موضوعیت درنا ست که پیشنهاد می کنیم آن ها را نیز مطالعه نمایید. حال با ما همراه باشید تا در مورد این امید بیشتر بدانیم.

امید

از سال 1387 که جفتش را با تیر در حین پرواز زدند تا کنون تنهای تنها هر زمستان پس از حدود 5 هزار کیلومتر مهاجرت و گذر از 5 کشور برای زمستان گذرانی به منطقه ی فریدونکنار ایران می آید. برای اینکه حس این پرنده تنها را درک کنید، تصور کنید که 9 سال تمام هیچ انسانی جز خودتان را نبینید. 9سال باشد که روی زمین تنها باشید.

امید یک درنای سیبری است. درنای سیبری گونه ای از خانواده درنایان است که در میان درناها یکی از طولانی ترین مهاجرت ها را دارد. همچنین یکی از در معرض خطر انقراض ترین آن هاست. درنای سیبری پرنده ای بزرگ جثه است. به طوری که قدش در حالت ایستاده حدودا بین 135 تا 140 سانتی متر است.

یعنی هم قد یک انسان کوتاه قد. طول بال این درنا در حین پرواز بین 210 تا 230 سانتی متر است. یعنی بلند تر از یک انسان بلند قد. وزن عادی یک درنا نیز بین 4/9 تا 8/6 کیلوگرم است. غذای اصلی این گونه مواد گیاهی است و اگر گیاهی نباشد، از ماهی ها و حشرات و جوندگان تغذیه می کند. درناهای سیبری به طور متوسط 2 تخم می گذراند که تنها یکی از جوجه ها بزرگ می شود.

امید کیست؟

مانند دیگر زندگی نامه ها از خانواده وی شروع کنیم. امید در خانواده ای بسیار کم جمعیت متولد شد؛ خانواده 12-10 نفره. او آخرین بازمانده از جمعیت غربی درنای سیبری در دنیا است. درنا های سیبری مجموعا سه جمعیت در دنیا داشتند. جمعیت شرقی، مرکزی و غربی. جمعیت شرقی آن ها پرجمعیت ترین آن ها بوده و هست که مهاجرت سالیانه آن ها هر سال از غرب سیبری به دریاچه پویانگ در چین است.

جمعیت غربی و مرکزی بهار و تابستان را نزدیک به هم و در حاشیه رود اوب در غرب سیبری می گذرانند و با آمدن فصل سرما همه مسیر خود را به سمت جنوب آغاز می کنند. جمعیت مرکزی مسیر خود را به سمت هند ادامه می دادند و جمعیت غربی آن ها از سمت غرب دریای خزر وارد ایران می شدند و خود را به تالاب های دست ساز فریدونکنار می رساندند.

وضعیت کنونی درناهای سیبری در دنیا

جمعیت مرکزی درنای سیبری امروز به کلی نابود و منقرض شده است. احتمالا اولین سرشماری موثق از این جمعیت در هند در سال 1974 انجام شد که 75 بال شمارش شد. این تعداد هر سال به دلیل شکار و آلودگی زیستگاه کمتر شد. با افزایش ناآرامی ها و جنگ در منطقه و به خصوص جنگ در افغانستان، تعداد آن ها به شدن کم شد به طوری که در سال 1996 تنها یک جفت شمارش شد. این جفت تا سال 2002 به تنهایی به هند می آمدند و پس از آن دیگر دیده نشدند. مرگ این آخرین جفت از جمعیت مرکزی درنای سیبری به معنای نابود شدن کامل این جمعیت بود.

در ارتباط با تاریخ جمعیت غربی درناهای سیبری و مسیرهای مهاجرت آن ها اطلاع دقیقی در دست نیست. گمان می رود روزگاری جمعیت های صدها عددی آن ها تا رود نیل در مصر هم برای زمستان گذرانی می رفتند. احتمالا اولین سرشماری موثق آن ها مربوط به سال 54 در ایران بود که 18 عدد شمارش شد. این تعداد برای ادامه بقای این جمعیت بسیار کم بود.

روند نزولی جمعیت درنای سیبری

تحقیقات و حفاظت از این گونه از همان زمان آغاز شد. با وجود تلاش ها، این جمعیت روند کلی رو به کاهش را شروع می کند که اصلی ترین دلیل آن حضور آن ها در تالاب دست ساز فریدونکنار بود که از اساس برای کشتار دسته جمعی پرندگان توسط مردم بومی ساخته شده است. منطقه ای که سیاه چاله پرندگان مهاجر نام گرفته و دامگاه داران منطقه به سختی از گرفتن جان یک پرنده حاضرند بگذرند و هر آنچه قابل خوردن باشد را می کشند.

تعداد درناهای سیبری روند نزولی خود را ادامه داد تا اینکه در سال 86 تنها 3 عدد درنا در منطقه باقی می ماند. در همان سال یکی از همین 3 عدد هم تیر می خورد. جفت امید هم در سال 87 احتمالا شکار می شود (لاشه اش هیچگاه یافت نشد) و در نتیجه امید تنها می شود.

جمعیت شرقی درناهای سیبری نیز روند رو به کاهش دارند. 95 درصد آن ها زمستان را در دریاچه پویانگ چین می گذرانند که این دریاچه به دلیل سد های ساخته شده بر روی ورودی آن (رودخانه یانگ تسه) و توسعه کشاورزی و به تبع آن افزایش استفاده از سموم کشاورزی در منطقه رو به نابودی زیستی است. به طوری که جمعیت درناهای آن  از 3750 عدد در سال 2008 به 3400 عدد در سال 2012 رسید. اگر این روند رو به کاهش ادامه پیدا کند با نابود شدن این جمعیت از درنای سیبری، درنای سیبری برای همیشه منقرض خواهد شد.

امید چه سرنوشتی در پیش رو دارد؟

میانگین دقیق سن یک درنا در طبیعت مشخص نیست. از عمر آن ها در اسارت گزارش هایی حتی تا 62 سال و 83 سال هم وجود دارد اما به نظر می رسد عمر آن ها در طبیعت در بهترین شرایط به سختی از 30-35 سال فراتر می رود. امید عمری حدودا 20 ساله دارد. اگر این عمر را در کنار مهاجرت تنهای وی و خطراتی که یک پرنده تنها را در مسیر 5000 کیلومتری تهدید می کند بگذاریم، به نظر نمی رسد امید سال های زیادی از عمر خود را پیش رو داشته باشد.

از آن جایی که تمامی طرح های بزرگ و کوچک برای احیای جمعیت این گونه در ایران به شکست منجر شده است، امید درنای سیبری به ازدواج و بقای نسل هم امیدی ندارد. حاصل عدم کنترل شکار و صید در منطقه فریدونکنار، باعث شده است امروزه امید را تنهاترین و ناامیدترین پرنده دنیا در ایران بنامیم.

گزارش سفر به تالاب بین المللی گاوخونی

تالاب بین‌المللی گاوخونی

تالاب بین‌المللی گاوخونی آخرین مقصد سفر برای اعضای انجمن پرنده شناسان آوای بوم در سال 1397 بود. گروهی از اعضا در پی گزارشی از فعالین گردشگری شهر ورزنه مبنی بر حضور پرندگان آبزی جدید در تالاب گاوخونی، در روز 29 اسفند 1397 در آخرین لحظات واپسین روز سال رهسپار سفر به تالاب شدند. در این سفر تعداد 15 گونه پرنده مشاهده شد که در این بین 7 فرد پرنده آنقوت که در گزارش واصله به آنها اشاره شده بود، مشاهده و ثبت گردید. گروهی اردک نوک پهن در حال پرواز و تعداد زیادی چک سیبری و زردپره تالابی نیز در منطقه حضور داشتند.

در این برنامه جناب آقای رضا خلیلی ورزنه قهرمان تالاب ایران و از فعالین حوزه محیط زیست و گردشگری، میزبان اعضا گروه بودند و یکی از پرنده‌بان‌های جوان نیز گروه را همراهی می‌کرد. آقای خلیلی در سال‌های اخیر فعالیت‌های ارزشمندی برای حفاظت از تالاب گاوخونی، آموزش جوامع محلی و معرفی جاذبه‌های این تالاب انجام داده‌اند. ایشان در اقدامی ستودنی با برگزاری کمپین‌های اعتراضی از ساخت معدن در مجاورت تالاب گاوخونی جلوگیری نموده و این روزها نیز وضعیت تالاب گاوخونی را بطور مستمر پایش و گزارش می‌کنند.

سطح آب تالاب به دلیل بارندگی‌های خوبی که در روزهای آخر اسفند ماه اتفاق افتاده بود نسبت به چند سال اخیر بالاتر بوده و جریان آب تمیز باران در قلب تالاب و در نقاط مختلف، نیزارهای اطراف تالاب را سیراب نموده بود.

لیست پرندگان گاوخونی مشاهده شده در این سفر به شرح زیر است.

1- عقاب شاهی
2- سارگپه پابلند
3- سنقر تالابی
4- آنقوت
5- حواصیل خاکستری
6- چوب پا
7- کشیم کوچک
8- سلیم طوقی کوچک
9- چنگر نوک سرخ
10- پاشلک
11- اردک کله سبز
12- آبچیلیک
13- زردپره تالابی
14- سنگ چشم دم سرخ
15- چک سیبری

اخیرا گزارش‌هایی از بروز بیماری سالک در مناطق اطراف گاوخونی به گوش می‌رسید، در بررسی‌هایی که در آوای بوم انجام گرفت به این نتیجه رسیدیم که یکی از گزینه‌های مناسب برای مقابله با این بیماری، کاهش جمعیت جوندگان منطقه از طریق پرندگان شکاری است و پرنده مناسب برای این کار دلیجه از خانواده‌ی شاهین‌هاست به همین منظور در همین سفر یک نست باکس (آشیانه) مناسب برای دلیجه تحویل یکی از فعالین محیط زیست ورزنه گردید تا در منطقه نصب گردد و برای بررسی‌های آینده و برنامه‌ریزی‌های بلند مدت مورد مطالعه قرار گیرد.
گزارش نصب این نست باکس توسط شهرداری ورزنه را در اینجا ببینید

قصه‏ تلخ «امید»

 امید درناي سیبري ، آخرین بازمانده جمعیت غربی درناهای سیبری از 11 سال پیش که جـــفـــت خــــود و آخـــریـــن عضـــو خانــواده‌اش را بــــر اثــــر شــــلیک شکارچیان از دست داد، به ‏تنهایی به ایران آمده، همان‌طور که در یک قرن گذشته این مهاجرت اتفاق می‏ افتاده است، به ‏تنهایی زمستان را سپری کرده و در اواخر زمستان به ‏تنهایی به سیبری بازگشته است. «امید» نامی است که فعالان محیط زیست در اواخر دهه‏ 80 برای این آخرین بازمانده‌ انتخاب کردند. درنای طناز ، درنای فریاد کش و درنای خاکستری از دیگر گونه های درنا هستند که در مقالات پیشین به آن پرداخته ایم.

اما قصه‏ تلخ تنهایی این درنای سفید سیبری چیست؟! درناهای سیبری در طـــی دهه‌های اخیر، سه جمعیت داشته‌اند: جمعیت مرکزی که برای گذران زمستان، سیبری را به مقصد هند ترک می‌کردند. در سال 1992 تنها دو عضو از این گروه باقی مانده بود و آنها آخرین بار در سال 2002 مشاهده شدند و به احتمال فراوان این جمعیت منقرض شده است. دیگر جمعیت درناهای سیبری که برای مهاجرت زمستان خود، مسیر شرق آسیا را در پیش می‌گیرد و زمستان را در چین می‌گذراند، جمعیت شرقی نام دارد.

اکنون حدود 3000 فرد از این جمعیت باقی مانده است که در خطر انقراض‏اند و در سال‏های گذشته و به‏ ویژه پس از احداث سد یانگ تسه‌ چین، تعداد آنها به‏ شدت کاهش یافته است و سومین جمعیت درناهای سیبری که سواحل شمال ایران را برای سپری کردن زمستان برمی‌گزیند، جمعیت غربی نـــام دارد که آخرین بازمانده‌ آن همین «امید» تنهاست. اما چه شد که «امید» تنها شد؟!

در چند دهه‌ اخــــیـــــر، هـــــمـــزمــــان بــــا شـــرایــط نامطلوب اقـــتـــصــــادی و واردات بی‌رویه‌ ســـــلاح‌هــــای شکاری، شاهد تغییر در روش‌هــــای شـــــکار سنتی در سرزمین‌های شمالی ایران بوده‏ایم، آنچنـــــان کــــه شــــکــــار از کاری بــــــرای امـــــرار معاش ساده، قدیمی و بی‌خطــر به صنعتی پول‏ساز تبدیل شده است، همچنین تغییر کاربری و دست‌کاری در زیستگاه‌های پرندگان مهاجر و نابودی بسیاری از این زیستگاه‌ها فشار شکننده‌ای را بر جمعیت‌های گوناگون پرندگان مهاجر تحمیل کرد و بسیاری از آنها را در معرض خطر انقراض قرار داد. به ‏ویژه خطر انقراض بــــرای جمعیـــت غربی درناهای سیبری کــــه تـــا دهـــه‏ 1990 میلادی تنها چند فرد از آنها زنده مانده بودند، بسیار جدی بود. از آن زمان تا اوایل قرن بیستم تعداد این درناها به شدت کاهش یافت و تنها سه فرد از آنها باقی ماند و سرانجام در سال 2007 میلادی (1386 شمسی) تنها همین درنای نر به ایران آمد و از آن زمان تا سال گذشته، به مدت 11 سال، «امید» به‏ تنهایی مسیر مهاجرت پرمخاطره‌ خود را طی می‌کرد و به ایران می‌آمد.

در طول ایـــن ســـال ‏ها طرح‌هایی برای احیای جمعیت غربی درناها اجرا شد، برای نمونه در چند سال متوالی تعدادی جوجه‌ درنای مجهز به ردیاب ماهواره‌ای، در محل گذران زمستان درناها در شمال ایران، رها شدند و نیز یک درنای ماده در نزدیکی «امید» رها شد، اما به سبب تک‏ همسر بودن و وفاداری درناها تا پایان عمر به همسرشان، پیوستن «امید» به این درنای ماده و تشکیل خانواده ممکن نشد و با کمال تاسف در نهایت هیچ‌یک از این طرح‌ها موفقیت ‏آمیز نبود.

در طـــول 11 ســــال گذشته، تنهایـــی غــریــبــانــــه و مهاجرت رمزآلود و خطرناک «امید» همواره زیر ذره‌بین فعالان و علاقه‌مندان به طبیعت بوده است.در شـــــمـــــاری از ایــــن ســــــال‏هـــــا، تــاخـــیـــــر او در رســــیـــدن بــه ایــــران موجب نگرانی بوده اســـــت، اگــــــرچــــه در ســـــــال‌هـــــای دیــــگـــــر رســـــیــــدن به موقع او که به طـــــور معمـــول پـــــیــــش از بیســــتــــم آبــــان‌ اتفـــاق می‌افتــــاده، باعــــث خوشحالـــــی علاقه‌مندان به طبیعــــت می‌شده است.

امسال با توجه به کهولت سن «امید»، در روزهای پایانی آبان و با نزدیک شدن به آذر و نیامدن امید درناي سیبري به ایران، لحظه ‏به ‏لحظه بر نگرانی‌ها افزوده می‌‌شود و علاقه‌مندانی که با حساسیت این موضوع را دنبال می‌کنند و هر روز در انتظار بازگشت او هستند، خطــــر انقــــراض این گونه و ســــایــــر گونه‌های جــــانــــداران را نزدیک‌تر از همیشـــه احساس می‌کنند.