بایگانی برچسب برای: تولید مثل

رقص عاشقانه در پرندگان

آیا تا به حال رقص پرندگان را از نزدیک دیده اید؟ آیا می دانید رقص پرندگان به چه دلیل و در چه زمانی اتفاق می افتد؟ یا اینکه رقص پرندگان چگونه است؟ بینایی در پرندگان ، لانه سازی پرندگان ، چرایی تقلید صدای برخی پرندگان ، اطلاعاتی که تحلیل صدای پرندگان به ما می دهد ، ساختار بدن پرندگان و برقراری ارتباط در پرندگان از جمله مواردی است که در مقالات پیشین به آن ها پرداخته ایم. در این مقاله شما را با رقص پرندها آشنا خواهیم کرد. در پایان این مطلب شما متوجه خواهید شد که رقص معمولاً از طرف کدام جنس و به چه منظور صورت می گیرد.

رقص ماکیان

رقص پرندگان چه زمانی و چگونه است؟

  • به محض اتمام زمستان و در طی فصل تولید مثل، تقریباً همه ی گونه های جانوری رقص را انجام می دهند، یا برای تحکیم رابطه ی زوجی شان یا برای بوجود آوردن یک رابطه.

 

  • این رقص به طور گسترده تری نزد زوج های جدید پدید می آید، چون جنس نر باید یک ماده را به خود جذب کند. برای این امر چندین نوع رفتار، جابه جایی و فعالیت به کار می گیرد تا رنگ های پرهایش را به نمایش گذارد.

 

  • در طی رقص های زمینی نرها حالت های مختلفی به خود می گیرند. این رقص ها مشخصه ی راسته ی ماکیان است که در آن قرقاول، خروس، کبک و گونه های مشابه است که این رفتارها را نشان می دهند.

 

  • پرنده های خیلی رنگی می رقصند و هدفشان به نمایش درآوردن قسمت های رنگی و درخشان خطوط بالی پررنگ و نقش های خاص سر و بدن است. دم های بلند قرقاول ها و طاووس ها وقتی جنس نر دور جنس ماده دور می زند، کاملاً به کارگرفته می شوند و از لرزش هایی تکان می خورند.

 

  • پرها باد می شوند. پرنده حالت های مناسب به خود می گیرد و از کنار جابجا می شود. تعظیم، بالا یا پایین آوردن بال ها و یا دم. گردن را سفت می گیرد، تاج را عَلَم می کند یا قسمتی از پوست که شدیداً رنگی است را به معرض دید قرار می دهد.

 

  • سر معمولاً دارای قسمت گوشتی درخشان است که نقش آن دیگر خودنمایی هنگام خرامیدن جنس نر، نیست.

 

  • نوک بزرگ توکان و پلیکان که معمولاً زیبا و رنگی ست همچنین برجسته کردن حالت های مورد بررسی ست.

نقش آوازها و صداها در رقص پرندگان

  • صداها معمولاً رقص ها را همراهی می کنند.

 

  • جیغ ها و آوازها به طور معمول توسط جنس نر از یک سکو بالای قملمرو یا همچنین از بوته ها، شاخه های کوتاه در محدوده یا همسایگی، شنیده می شود.

 

  • آواز به درد جذب کردن ماده ها می خورد و همچنین برای هشدار دادن به رقیب های احتمالی قلمرو می باشد. سپس این صداها ملایم تر می شوند و جفت برای مکالمه باهم از آن استفاده می کند.

 

  • گنجشک کوچولوها همچنین ماده ها را با جیغ و آواز جذب می کنند و رقابت بین رقیب ها صورت می گیرد. و آن برای مشخص کردن این است که کدام نر آواز با ملودی بهتر یا جیغ صدادار تری برای تحت تاثیر قرار دادن زوج احتمالی، تولید خواهد کرد.

سایر رفتارها در رقص پرندگان

ولی چندین گونه صداهای صوتی تولید نمی کنند. از جمله به هم زدن نوک ها، صدای بال ها، ضربه های صدا دار، صدای نفس، صدای خر خر یا صداهای دیگر نسبت به نوع پرنده.
این حرکات می تواند روی زمین، روی شاخه درختان و جاهای دیگر انجام شود. ولی در کل در داخل قلمرو و معمولاً نزدیک لانه یا حتی در لانه صورت می گیرد.

رفتارها و رقص پرندگان شکاریرقص پرندگان

انواع دیگر دلبری توسط جنس نر یا هر دو جفت در پرواز بالای قلمرو انجام می شود. یکی از پرنده ها، معمولاً نر، رقص های هوایی می کند درحالی که ماده او را نگاه می کند. و این قبل از آن است که به نر بپیوندد. این رقص های هوایی خیلی تماشایی هستند، به طور ویژه نزد شکاری ها که با هم بالای قلمرو و اطراف لانه انجام می شود.

آنها نزدیک هم حرکت می کنند و همدیگر را با چنگ ها نگه می دارند، درحالی که یکی از آنها می چرخد و روی پشت پرواز می کند . پیش میاد که هر دو خود را بیندازند و بلافاصله به طور جداگانه بلند شوند تا دوباره به هم چنگ زنند و از نو شروع کنند. این نوع پرواز که به عنوان رقص پرندگان محسوب می شود، توسط چندین پرنده شکاری مانند عقاب، سنقر، سارگپه، کورکور، شاهین و انواع دیگر از بزرگ ترین تا کوچک ترین انجام می شود. حتی هما این حرکت های آکرباتیک را با وجود سایز بزرگ انجام می دهد.

پرندگان مهاجر، مهمان‌هایی دوست داشتنی

بسیاری از حیوانات و پرندگان مهاجرت می‌کنند تا از شرایط نامطلوب آب و هوایی و کمبود غذا دور گردند. بعضی از پرندگان مهاجر ، مسافت کوتاهی را طی می‌کنند، درحالی که گونه‌های دیگر پرنده ها هزاران کیلومتر از محل تولید مثل خود دور می‌شوند. مهاجرت مختص پرندگان نبوده و ممکن است در بسیاری از موجودات دیگر مانند پستانداران،ماهی ها و حشرات و.. دیده شوند. گونه‌های زیادی از قبیل خفاشها، بیزونها ،نهنگها، کوسه ها، گوزنها، غازها، دلفینها، مارهای آبی، فیلها، قورباغه ها، شته ها، بلبلها، شاهینها، ماهی ها و بسیاری از گونه های پرندگان آبزی و کنار آبزی مهاجرت می کنند. تخمین زده می شود که هر ساله حدود 50 میلیارد قطعه پرنده در کره زمین مهاجرت می کنند. سفری خسته کننده که با تغییراتی در وزن، رژیم غذایی، فیزیولوژی و رفتار پرندگان همراه است. مهاجرت پرندگان احتمالا پر رمز و راز ترین رفتار این جانداران است. راز مهاجرت پرندگان و دلیل یا دلایل مهاجرت در پرندگان هنوز به طور کامل شناخته نشده است. مشاهده پرندگان مهاجر تالاب های ایران از زیبایی های طبیعت کشور است که از پتانسیل های پرنده نگری در ایران محسوب میگردد. برای پرنده نگری در تالاب های کشور بهتر است در ابتدا دانش خود را در زمینه ی پرندگان ایران و پرنده نگری و مهاجرت پرندگان به ایران در زمستان افزایش دهید.

اشکال مختلف مهاجرت پرندگان :

همه مهاجرت ها در پرندگان از طریق پرواز صورت نمی گیرد، برخی گونه‌ها مانند پنگوئن‌ها ممکن است از طریق شنا کردن یا پیاده روی مهاجرت کنند. برخی پرندگان مهاجر مانند بادخورک‌ ها و اغلب سسک‌ ها شب ها مهاجرت می‌کنند و روزها برای تجدید قوا در محل جدید مشغول تغذیه می شوند. پرندگانی نظیر درناها بطور دسته جمعی و بصورت 8 پرواز میکنند. طولانی ترین مسیر مهاجرت در پرندگان متعلق به پرنده‌ای است به نام پرستوی دریایی قطبی ، این پرنده قهرمان پرواز بوده و هرساله مسافتی حدود 24هزار کیلومتر از قطب شمال تا قطب جنوب را طی می‌کند. رکورد دار بیشترین زمان پیوسته پرواز، بادخورکها هستند آنها ممکن است چند ماه در آسمان درحال پرواز باشند و جایی فرود نیایند.
((گیلانشاه حنایی)) را می توان رکورد‌دار بیشترین مسیر طی شده به طور پیوسته و بدون استراحت بر روی کره زمین دانست.

مسیرهای اصلی مهاجرت پرندگان در ایران در زمستان و بهار :

مهاجرت پرندگان و پرندگان مهاجر و دلایل مهاجرت

حدود 340 گونه از پرندگان ایران مهاجر می‌باشند که حدود 100 گونه از آنها مهاجر عبوری از کشور ما می باشند. در ایران چند مسیر مهاجرتی کلی در پرندگان دیده می شود:

الف) مسیر شمال به جنوب یا مسیر مهاجرت پرندگان از سیبری که توسط بسیاری از گونه های مهاجر هر ساله اتفاق می افتد، نمونه این گونه مهاجر را می‌توان در جغد تالابی دید که هر ساله پاییز به کشور ما آمده و تا مناطق جنوبی کشور پراکنش می یابد.


ب)مسیر شمال شرقی به جنوب غربی، که غالب پرندگان مهاجر ایران را شامل می شود. برخی از این گونه‌ها تا آفریقا پیشروی میکنند. نمونه بارز این گونه مهاجر را در بلبل خالدار، سبزه قبا و بلدرچین و.. مشاهده کرد.


ج)مسیر شمال غربی به جنوب شرقی:که تعداد نسبتاً کمی از گونه های ایران را شامل می‌شود: زرده پر سر سیاه، مگس‌گیر سینه سرخ، زرده پر سر خاکستری

مهمترین زیستگاه های پرندگان مهاجر در ایران :

ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی، پستی ها و بلندیها و شرایط اقلیمی ،تالابهای دائمی و موقت بسیاری دارد. زیستگاههای تالابی از مهمترین زیستگاه های پرندگان مهاجر در جهان هستند در ذیل به چند مورد از بهترین زیستگاههای پرندگان مهاجر در ایران اشاره می‌کنیم:


– پرندگان مهاجر تالاب انزلی:

از مهمترین مناطقی است که بهترین شرایط را برای گذران زمستان پرندگان مهاجر فراهم می‌سازد. تنوع پوشش گیاهی تالاب سبب جلب و جذب پرندگان به سمت تالاب شده و تاکنون حدود 243 گونه پرنده‌ آبزی و خشکی‌زی در این تالاب مشاهده شده است.

مهاجرت پرندگان به تالاب های ایران در زمستان
– مهاجرت پرندگان به تالاب میانکاله:

تالابی با اهمیت بین المللی است که در کنوانسیون رامسر به ثبت رسیده است. هرساله در فصل پاییز این تالاب پذیرای صدها هزار پرنده همچون: فلامینگو، باکلان، قو، پلیکان، مرغابی و عقاب دریایی دم سفید است.

  • پرندگان مهاجر دریاچه ارومیه :

دریاچه ارومیه پذیرای بزرگترین کلونی های تولید مثلی فلامینگو در ایران و پلیکان سفید است. دریاچه ارومیه زیستگاه زمستان گذرانی گروههای آبزی از مرغان آبزی (به ویژه اردكها و مرغان دراز پا) است.از گونه های درمعرض تهدید در حوزه اکولوژیکی دریاچه ارومیه می توان به باکلان بزرگ، اردک بلوطی، غاز پیشانی سفید کوچک، خروس کولی دشتی، عروس غاز، میش مرغ، اردک مرمری، متای پاسرخ، اردک سرسفید، دلیجه کوچک نام برد.

– پرندگان مهاجر منطقه حفاظت شده حرا :


تاکنون حدود 203 گونه در این منطقه گزارش شده است. این ذخیره‌گاه در سراسر سال برای پرندگان زیستگاه مهمی بوده و از مکانهای مهم زادآوری اگرت ها، حواصیل ها، پرستوها و گلاریول ها، حواصیل هندی، سلیم خرچنگ خوار، اگرت بزرگ، اگرت ساحلی، فلامینگو، سلیم خواران، حواصیل بزرگ، گیلانشاه خالدار، پلیکان پا خاکستری، پلیکان سفید، لک لک سیاه، عروس غاز و پرندگان شکاری مانند عقاب شاهی، بحری و شاهین در فصل تابستان، پاییز و زمستان به شمار می‌رود.

– پرندگان پارک ملی کویر:

مهاجرت پرندگان در ایران

پرندگان مهاجر

پارک ملی کویر دارای اقلیم خشک و بیابانی است و بیشتر بارندگی آن در ماههای آبان تا اردیبهشت صورت می گیرد. هرساله پرندگان مهاجری چون فلامینگو، آنقوت،سرسبز و خوتکا به اب بندهای این منطقه می آیند. پرندگان پارک شامل کبک، تیهو ، زاغ بور، هوبره، انواع گنجشک، سهره، چکاوک، پرستو و انواع پرندگان شکاری از جمله عقاب طلایی، سنقر، سارگپه، شاهین، بحری و دلیجه است. پارک ملی کویر تنها زیستگاه زاغ بور ایرانی است.

جمع بندی:

معرفی گونه‌ی دلیجه کوچک

دلیجه چیست ؟ دلیجه کوچک از خانواده شاهین هاست. این گونه اغلب به صورت گروهی دیده می شوند. دلیجه کوچک مشابه دلیجه است با اندازه بال ها و دم کوچک تر. همچنین دلیجه کوچک رنگ روشن تری نسبت به دلیجه دارد. پیشتر درباره نحوه برقراری ارتباط در پرندگان و اینکه آیا پرندگان با یکدیگر حرف می زنند نوشته ایم که می توانید آن را مطالعه کنید تا از شگفتی آن مطلع شوید. با ارائه این مقاله میخواهیم اطلاعات بیشتری در مورد دلیجه کوچک ، این پرنده زیبا، در اختیار شما قرار دهیم.

خصوصیات فیزیکی دلیجه کوچک:

دلیجه کوچک (فالکو naumanni) یک شاهین کوچک است با بالهای بلند نوک تیز و نوارهای سیاه و سفید مشخص در انتهای دمش. جنس های نر و ماده به واسطه ی رنگ از هم متمایزند. نرها روتنه ای بلوطی رنگ و سر، پشت، دم و گردنی با پرهای آبی- خاکستری دارند. شکمشان به رنگ صورتی کرمی با رگه های کوچک قهوه ای است.

ماده ها، پشت و سر قهوه ای دارند و شکمشان کم رنگ است. هم شکم و هم پشتشان رگه های قهوه ای دارد. هردو جنس زیر بالهایشان به رنگ سفید است و نوک بالهایشان سیاه. با راهنمایی سیاه. حلقه چشم به رنگ زرد روشن است و پاهای زرد تا نارنجی دارند. مچ پا و پا بدون پر است. اندازه اش 30 تا 36 سانتی متر می باشد و طول بال‌های باز آن ۶۳ تا ۷۲ سانتی‌متر است. این شاهین از نظر جنسیت در پر و بالهای زینتی تفاوت دارند. دلیجه های کوچک نابالغ به ماده ها شبیه هستند.

زیستگاه دلیجه کوچک:

دلیجه کوچک در مناطق پوشیده از بوته و درخت، چمن زار و کشت زار زندگی می کند.  آنها در دامنه ی کوهها، دره های تنگ، دره های عمیق و دیگر زمین های صخره ای لانه می سازند که تمامی این مناطق باید دارای زمین های باز برای شکار این پرنده باشد. در طول زمستان آنها اغلب در مناطق کشاورزی کوهستانی و در دشت های سرسبز به تعداد زیاد یافت می شوند.

جمعیت و مهاجرت دلیجه کوچک:

نژاد این گونه از مدیترانه در سراسر افغانستان و آسیای مرکزی، به چین و مغولستان عبور کرده است. این پرنده مهاجر تابستانی است، زمستان را در آفریقا و پاکستان و گاهی اوقات حتی در هند و عراق می گذراند. تعداد این گونه در شمال نادر و در محدوده اروپا کاهش می یابد. دلیجه کوچک به عنوان گونه ی آسیب پذیر (VU) طبقه بندی شده است. به این معنی که در سه دهه اخیر جمعیت جهانی آن حدود ۳۰٪ کاهش داشته است. به‌نظر می‌رسد استفاده از حشره‌کشها در کنار تخریب زیستگاه‌ها دلایل اصلی این کاهش جمعیت باشند.

تولید مثل دلیجه کوچک: 

تولید مثل طی ماه های مارس تا ژوين رخ می دهد. دلیجه ها لانه نمی سازند. به جای تخم گذاشتن در تورفتگی ها، تخم ها را در تو در توی درختان گیر می اندازند. تا 100 جفت هم در داخل این لانه ها تولید مثل می کنند. در آشیانه درست کردن، ماده ها زمان  بیشتری را نسبت به نرها صرف می کنند.

دلیجه ها اندازه کلاچ طبیعی از 4 تا 6 دارند، که در فاصله ی زمانی 2 روز تخم می گذارند، اما دامنه تعداد تخم ها 1 تا 7 عدد است. روی تخم نشستن بعد از گذاشتن سومین تخم شروع می شود و از 28 تا 31 روز ادامه می یابد. از آنجا که روی تخم خوابیدن تا بعد از تخم سوم به تعویق می افتد، سه تخم اول معمولا در یک روز ترک می خورند و دیگر تخم ها در روزهای بعد از آنها. این به این معنی است که آخرین پرنده ای که از تخم بیرون می آید از بقیه کوچکتر است.

تفاوت در جثه به رقابت خواهر و برادری بین جوجه ها فرصت می دهد تا در صورت کم بودن منابع غذایی تعداد جوجه ها کاهش یابد. دیده شده است که جوجه دلیجه همخون خود را کشته و سپس خورده است، اما بیشتر مرگ ها به دلیل شکست در رقابت غذایی رخ می دهد. پدر و مادر همچنان به غذا دادن به جوجه های جوان خود به مدت 2 تا 4 هفته پس از خروج از تخم ادامه می دهند. میانگین طول عمر این پرنده در حیات وحش 6.2 سال است.

رفتار دلیجه کوچک:

دلیجه های کوچک اجتماعی هستند. آنها به صورت اشتراکی شب را روی درختان سپری می کنند. گاهی هزاران پرنده باهم روی یک درخت پیدا شده است. آنها با ضربه های بالهای کم عمق سبک و سرخوردن های بسیار پرواز می کنند. بال زنی دلیجه کوچک کم عمق و سریع است و بیشتر برای شکار است تا هوا سر رفتن او، که به طور معمول استفاده می شود.

دلیجه ها زمان زیادی را صرف نمایش دادن به منظور حفظ پیوند جفت یابی خود و مبارزه برای دفاع از قلمرو خود می کنند. آنها به تنهایی یا در دسته های کوچک  40 تا 50 تایی، در ارتفاع 2000 متری از سطح دریا مهاجرت می کنند.

صدای کال آنها به صورت کی کی کی کی کی با تن بالا است.

عادات غذایی دلیجه کوچک:

دلیجه ها گوشتخوار هستند و از پستانداران کوچک، به ویژه وول ها تغذیه می کنند؛ اگرچه با انتخاب طعمه های دیگر بسیار سازگار هستند. آنها تقریبا هرچیزی را که بتوانند بکشند، می خورند. طعمه انتخابیشان یا از فراوان ترین هاست و یا به راحتی از آن منطقه به دست می آید. نمونه های دیگر شکار، خرگوش های نابالغ، پرنده ها، خفاش های کوچک، مارمولک ها، مارها، قورباغه ها، حشرات، کرم های خاکی، ماهی و خرچنگ ها هستند. دلیجه ها می توانند سبک شکار خود را بسته به نوع شکار، شرایط آب و هوایی و انرژی مورد نیاز خود تغییر دهند.

این شکارچیان از بینایی قوی، پنجه های تیز و منقار محکمشان استفاده کامل می کنند. شکار کردن مهره داران به این صورت است که با یک شیرجه ی سریع با چنگال هایش آن را می رباید، سپس با پنجه هایش آن را می گیرد و با نیشی به پایین جمجه آن را می کشد. حمله به شکاری با فعالیت کمتر منجر به شیرجه کم عمق آهسته می گردد که در آن دلیجه از زمین بلند می شود و شکار را به طور مستقیم به منقار خود می گیرد.

اهمیت اقتصادی دلیجه کوچک:

پیامد اقتصادی این پرنده برای انسان مثبت است، زیرا موش و حشراتی را می خورد که به محصولات کشاورزی آسیب می زنند.

وضعیت بقا دلیجه کوچک: 

هنوز هم آمار کاملی از پراکنش دلیجه کوچک وجود ندارد. این اطلاعات به منظور حفظ گونه ها باید به اندازه کافی باشد. موضوعات مهم برای بررسی، شامل مشکلات زیستگاه جهت جستجوی غذا، آلودگی آفت کش های موثر در ناموفق بودن تولید مثل و دسترسی به منابع غذایی، مشکلات آشیانه های تولید مثل، بوم شناسی زمستان و چگونگی توسعه و هماهنگی یک برنامه ی بین المللی برای حفاظت است. به نظر می رسد پراکنش زمستانی ناشناخته ترین موضوع است.

روندهای جمعیت تولید مثل دلیجه کوچک به وضوح نشان می دهد که این گونه به طور جدی در سراسر جهان تهدید می شده است. این پرنده توسط قانون محافظت می شود، اما همه ی موقعیت های مکانی تولید مثل و تکثیر در مناطق حافظت شده نیست. حمایت قانونی از تمام موقعیت های مکانی برای حفاظت لازم است چرا که بسیاری از علل مرگ، شکار کردن یا برداشتن جوجه از لانه می باشد. افزون بر شکار، آفت کش ها و چپاول سایر علل مرگ و میر در جمعیت دلیجه کوچک است.

برآوردهای فراوانی از دلیجه کوچک نشان می دهد که تعداد تولید مثل 95 درصد از دهه ی 1950 کاهش یافته است. کاهش چشمگیر به ویژه در محدوده اروپایی آن آشکار است. کاهشی قابل توجه در محدوده تولید مثل در سراسر اروپا، به ویژه در لهستان، چکسلواکی و اتریش ظاهر شد جایی که در آن دیگر تکثیر وجود ندارد.

با این حال، شواهد اخیر روند جمعیتی پایدار یا کمی مثبت را در طول سه نسل گذشته نشان می دهد. در نتیجه از فهرست گونه ی آسیب پذیر(VU) حذف شده و اکنون واجد شرایط کمترین نگرانی(LC) است، زیرا دیگر به هیچ یک از آستانه های آسیب پذیر(VU) تحت معیارهای IUCN نزدیک نیست.