صدای بندر؛ پرنده مهاجر بوشهر هر ساله از اواخر تابستان سفر خود را به این استان آغاز کرده و تا اواخر زمستان و گاهی فروردین در یک دوره حدودا شش ماهه میهمان این سرزمین متشکل از کوه، دشت و دریا هستند. پرندگانی مانند هوبره ، تیهو ، کوکر و برخی از پرندگان دریایی که به موطن خود باز می گردند. و مابقی بعد از چند روزی اقامت سفر خود را پی می گیرند و بوشهر را به مقصد کشورهای جنوبی تر ، ترک می کنند. پرندگان مهاجر این مهمان های دوست داشتنی را در فصول بهار و پاییز در نقاط مختلف ایران مشاهده کنیم.

در این میان افراد محلی سعی می کنند از فرصت پیش آمده نهایت استفاده را ببرند. قبل از این ، مردم عادی برای تهیه خوراک به شکار می پرداختند و گاهی حیوانات صید شده را اهلی می کردند. اما پادشاهان، حاکمان و حتی خان ها برای تفریح و تابعیت از رسم و آیین گذشتگان خود، به شکار می پرداخته اند. آنها برای شکار از تفنگ و پرنده شکاری باز استفاده می کرده اند، شکار آنها غیر از برخی چهارپایان معمولا قرقاول، هوبره، تیهو و کبک بوده است.

محمد علی خان سدید السلطنه بندر عباسی در کتاب « سرزمین های شمالی پیرامون خلیج فارس و دریای عمان» در توضیح اسباب صید آورده است که :« طیور با تفنگ و چرخ و دام صید شوند. حیوان با تفنگ و تازی صید کنند. برای صید آهو میر شکار دارند، از مراتع و مواقع آنان مسبوقند. آنان را به ترتیب مخصوصی که دارند جمع کرده و صید کنند. گاهی هم زنده گیری کنند»1 ، اما متاسفانه به مرور زمان نیت از شکار و به تبع آن، میزان آمار آن نیز تغییر زیادی کرده. امروزه شکارچیان به قصد فروش و بهره از سود مافوق تصور آن ، به شکار می پردازند.

شکار و صید

شکار و صید پرندگان مهاجر، خصوصا پرندگان شکاری، از اواخر شهریور ماه در این استان، مانند دیگر استان های کشور آغاز می شود. پرندگان به دنبال جایی امن و البته غذای کافی برای زمستان گذرانی خود هستند، آنها با فرار از سرمای طاقت فرسای شمال قاره کهن، یعنی منطقه سیبری به جایی که تابستانی داغ و شرجی و زمستانی معتدل دارد، یعنی بوشهر پناه می آورند. آنها به خیال یافتن محلی امن و آسوده، در اینجا اتراق می کنند حال آنکه این تنها آرامش قبل از طوفان است و شکارچیان هر لحظه به کمین ایشان نشسته اند.

یکی از انواع شکار، «زنده گیری» است که به نوبه خود به دو روش انجام می شود، روش کوخه و روشی که به شناطه معروف است و در زبان محلی به آن شمشه یا شمچه می گویند. در اینجا ما به روش کوخه نشینی که مرسوم تر است، می پردازیم.

کوخه نشینی

به مکانی که مراحل شکار در آن صورت می گیرد کوخه یا « کوخت» گفته می شود. آقای دکتر حمیدی در فرهنگ نامه بوشهر آورده است که « اصل این کلمه کوخک و مصغر کوخ به معنی کلبه کوچک است. در این روش صید، صیاد گودالی در زمین ایجاد کرده و روی آنرا با گل گرفته و شبیه سقفهای گنبدی می سازند» 2  این سقف از پیش ساخته شده ی گنبدی شکل، معمولا با سیم گرگور بافی و دست بافته هایی از برگ درخت خرما ساخته و در آن سوراخ هایی تعبیه می گردد، که بعد از استقرار در محل با گل استتار می شود.

از این سوراخ ها برای تنفس و دیده بانی استفاده می کنند، مانند دیدن پرنده دیده بان، دیدن صید و دیدن مامورین(!) یا افرادی که به کوخه آنها نزدیک می شوند. در زبان محلی به پرنده ای که حالت دیده بانی را در محوطه کوخه انجام می دهد، “بدبار” یا “بدوار” می گویند که همان دلیجه است، این پرنده قبل از این تحت آموزش های خاصی قرار گرفته است. معمولا برای این منظور از دلیجه ماده که دارای جسه بزرگتری است استفاده می شود.

ساز و کار شکار کوخه نشین ها

در جلوی کوخه دو و گاهی سه رشته تور پهن می شود و شخص کوخه نشین با قرار گرفتن در این گودال و قرار دادن طعمه هایی زنده چون یاکریم، دلیجه( با پرهایی که برای جلب صید به پایش می بندند و به آن کشا گفته می شود)، موش کور ( که در زبان محلی به “جلبوس” معروف است) ، اقدام به جلب پرندگان شکاری نظیر بالابان و بحری و حتی دلیجه کرده و با روشی که دیگر جزو آداب و رسوم مردم این منطقه است، اقدام به صید پرنده می نمایند. البته پرندگان شکاری مانند عقاب دو برادر که در زبان محلی به اله معروف است، عقاب دشتی، سارگپه و برخی دلیجه هایی که صید می شوند، چون ارزش مالی کم تری دارند به عنوان غذای دلیجه های نگهبان ( دیده بان ) و به اصطلاح دلیجه دوری استفاده می شوند.

کوخه نشینی در اکثر استان های کشور از جمله بوشهر، خوزستان، هرمزگان، فارس، اصفهان، سمنان، گلستان، خراسان، مازندران، گیلان، آذربایجان و … با کمی تفاوت در روش رواج دارد و سال به سال مناطق گسترده تری از کشور را در برمیگیرد. به نظر می رسد به دو دلیل بیشترین آمار شکار پرندگان- به این شویه – مربوط به استان بوشهر است، اول آنکه مدت زمان حضور این پرندگان در اینجا بیشتر است و دیگر آنکه بوشهر دروازه خروج این پرندگان به صورت قاچاق به کشورهای حوزه خلیج فارس می باشد. این پرندگان توسط برخی ثروتمندان کشورهای عربی خریداری شده و بعد از آموزش وسیله ای برای تفریح و شکار هوبره و دیگر پرندگان و گاهی حیوانات کوچک قرار می گیرند.

جریمه شکار

از آنجا که به لحاظ حفظ اکوسیستم، این پرندگان بسیار مفید و باعث حفظ تعادل بقا در چرخه طبیعت هستند، بر اساس قوانین محیط زیست و معاهدات بین المللی، صید این پرندگان جرم محسوب می شود. بر اساس مصوبه شماره 260 شورایعالی حفاظت محیط زیست میزان ضرر و زیان شکار پرندگان شکاری از نوع شاهین و بالابان هر بهله 600 میلیون ریال تعیین شده و جریمه هر بهله دلیجه و هوبره 200 میلیون ریال است. متخلفان علاوه بر احکام قضایی صادره از طرف دادگستری ملزم به پرداخت جرایم متعلقه خواهند بود.

به نظر می رسد، این جریمه ها نتوانسته مانع کوخه نشینی باشد و لذا برای جلوگیری اصولی از این نوع صید باید فرهنگ سازی کرد. باید توجه داشت که صید این پرندگان و این نوع خاص شکار، از نسلی به نسل دیگر منتقل شده، تا جایی که تبدیل به فرهنگ شده و جزیی از آداب و رسوم مردم این منطقه شده است. حال به نظر شما چه کسی باید به این افراد محلی که شکار این پرندگان را منبع درآمد خود می دانند آموزش دهد؟ چه راهکاری برای مبارزه اصولی با این رویه صید ارائه شده است؟ آیا کسانی که دستگیر و جریمه می شوند، بعد از این مجازات دوباره به سراغ این کار نمی روند؟

پرنده نگری و تامین معاش

این شکارچیان مطمئنا برای تفریح و سرگرمی این کار را نمی کنند، پس باید راه حلی را پیدا کرد که موجب تامین معاش آنها را فراهم آورد. چه بهتر که مفرح و سرگرم کننده هم باشد. در این صورت جایگزین های مناسبی ، مانند پرنده نگری را می شد به جای کوخه نشینی به آنها پیشنهاد داد. پرنده نگری که فقط یک قلم و کاغذ و یک دوربین می خواهد و بسیار لذت بخش است. از ایشان می توان به عنوان لیدر محلی تورهای پرنده نگری استفاده کرد. چون شناخت کافی از فصل مهاجرت، زیستگاه و حتی نوع پرندگان منطقه دارند.

سخن پایانی

پرنده نگری امروزه در سراسر دنیا و حتی ایران طرفداران خاص خود را دارد که حاضر هستند، مثلا برای دیدن هوبره که در خطر انقراض است یا همین پرندگان شکاری و حتی دریایی کیلومتر ها راه را بپیمایند و به این سرزمین بیایند. بیاییم از امروز نگاه خود را به عنوان شکارچی یا صیاد به این پرندگان زیبا و افسانه ای تغییر دهیم و میزبانان خوبی برای پرنده مهاجر بوشهر باشیم و پرندگان مهاجر استان بوشهر را در فصل مهاجرتشان حفاظت کنیم.

اسکلت بدن پرندگان از برخی جهات مشابه اسکلت شماست. مانند اسکلت شما دارای جمجمه، پا و دیگر قسمت هاست. اما، تفاوت های مهم و کاربردی بسیاری نیز دارد. بعنوان مثال، تعداد کل استخوان ها در بدن پرندگان کمتر از پستانداران و خزندگان است که در زمان پرواز بسیار کمک کننده است. مطالب دیگری چون استراتژی پرندگان در مقابل سرما ، آیا پرندگان با یکدیگر حرف می زنند ، بویایی در پرندگانرا می توانید در مطالب پیش وبسایت انجمن حفاظت پرندگان آوای بوم بخوانید.

اسکلت بدن پرندگان

اسکلت بدن پرندگان به شدت سبک است اما به اندازه کافی برای تحمل تنش های ایجاد شده در اثر بلند شدن، پرواز و فرود آمدن مقاومت دارد. استخوان های توخالی پرندگان، اسکلت را برای پرواز سبک تر می کند و باعث جذب اکسیژن بیشتر به خون می شود، که انرژی اضافی موردنیاز پرنده درحین پرواز را تامین می نماید.

استخوان پرندگان معمولا دارای هوا می باشد. بسیاری از استخوان های پرندگان توخالی است، با ساختار درونی مانند دیوارهای متقاطع که باعث افزایش قدرت و استحکام می شود. با این حال برخی پرندگانی که قدرت پرواز ندارند مانند پنگوئن ها، فقط استخوان توپر دارند.

استخوان های جمجمه پرندگان حفره های هوا دارند که به حفره بینی ختم می شود.

استخوان های تنه، از جمله استخوان های مهره، سینه و لگنی نیز دارای کیسه های هوایی ختم شونده به شش ها هستند. این ها همگی استخوان های بادی نامیده می شوند.

تعداد استخوان های توخالی پرندگان در هر گونه متفاوت است. بهرحال پرندگان بزرگی که مانند عقاب ها هواسر میروند (با بال های باز و بدون بال زدن با استفاده از جریان باد پرواز میکنند) بیشترین تعداد استخوان های توخالی را دارند.

پرندگان مهره های گردنی بیشتری نسبت به دیگر حیوانات دارند. اکثر پرندگان بین 13 تا 25 عدد از این استخوان های بسیار منعطف را دارند.

استخوان مازه ای مانند پرندگان

پرندگان تنها مهره دارانی هستند که استخوان ترقوه جوش خورده (چنگالک) دارند. آنها همچنین تنها مهره دارانی هستند که استخوان سینه ای مازه ای دارند، استخوان سینه ای که بلند است و ساختاری شبیه مازه کشتی دارد.

مازه کشتی از جلو تا پشت کشتی کشیده شده است و تمام کالبد کشتی به آن متصل می باشد. قسمت مازه مانند استخوان سینه پرنده از بالای استخوان و قسمت زیر سینه به بیرون گسترش پیدا کرده است، و برای ماهیچه های پروازی قوی پرنده مانند لنگر عمل می کند. داشتن مازه از قابلیت های پرندگان قوی یا شناگر می باشد.

اکثر پرندگان فقط چهار انگشت دارند.برخی فقط سه انگشت دارند. با این حال شترمرغ فقط 2 انگشت دارد. اکثر پرندگان شاخه نشین  4 انگشت دارند، که سه تای آنها رو به جلو و یکی رو به عقب می باشد. با این حال تعداد کمی از جمله فاخته ها، طوطی ها و جغد ها، شاخه را با دو انگشت رو به جلو و دو انگشت رو به عقب چنگ می زنند.

حقایق جذابتر درباره اسکلت پرندگان:

• در اکثر موارد، کل وزن اسکلت یک پرنده از کل وزن پرهای آن کمتر است. می دانید که پرها چقدر سبکند!
• پرنده ها زانو دارند، که اکثرا زیر پرها هستند و قابل مشاهده نیستند. زانوی یک پرنده دقیقا همانند زانوی شما خم می شود. قسمتی از پای پرنده که می بینید به هنگام راه رفتن به عقب خم می شود، قوزک پای پرنده است.
• روی پای یک جغد، انگشت خارجی، قابل چرخش می باشد در نتیجه جغد می تواند با دو انگشت رو به جلو و دو انگشت رو به عقب، جغدی بنشیند، یا مانند سایر پرندگان بنشیند، با سه انگشت رو به جلو و یک انگشت رو به عقب. جغد حتی از انگشت قابل چرخش خودبرای چنگ زدن بهتر به شکار استفاده می کند.

در این مقاله تلاش کردیم شما را با ساختار اسکلت بدن پرندگان آشنا کنیم و نکات جذابی درمورد ساختار اسکلتی پرندگان و نقش آن در بهتر پرواز کردن آن ها را با شما در میان بگذاریم. امیدواریم که این مطالب مفید به شما کمک کرده باشد. نکته ی جالبی که بهتر است آن را بدانید آن است که فسیل پرندگان به دلیل توخالی و شکننده بودن استخوان های آنها، بسیار کمیاب است. بنابراین کمتر می شنویم که فسیل پرنده ای یافت شده است.