من یک جوجه‌ی پرنده پیدا کرده‌ام. چکار کنم؟

ترک لانه قبل از پرواز در برخی موارد می‌تواند برای جوجه‌ها مفید باشد. ما تصور می‌کنیم که امن‌ترین مکان برای جوجه‌ها، لانه است اما شکارچیان هم برای یافتن لانه‌ای پر از جوجه‌های پرسروصدا بیکار نمی‌نشینند. از سوی دیگر لانه‌ها می‌توانند کانون انگل‌ها باشند و موجب بیماری جوجه‌ها شوند. پرندگان والد هر روز از طلوع تا غروب کار می‌کنند تا بچه‌های خود را در سریع‌ترین زمان ممکن رشد دهند و از لانه خارج کنند. جوجه‌های یک لانه پس از پریدن، پراکنده می‌شوند و والدین می‌توانند هر شب آن‌ها را به نقاط مناسب هدایت کنند و شانس هر یک را برای زنده ماندن افزایش دهند.


نگارنده مقاله: محمدعلی آقا‌ابراهیمی


جوجه‌ی برخی پرندگان ممکن است تا زمانی که قادر به پرواز باشند در لانه خود بمانند. گونه‌هایی مانند پرستوها، دارکوب‌ها و برخی دیگر از پرندگان لانه‌های خود را در جایی بنا می‌کنند که هیچ شاخه‌ای در مجاورت آن وجود نداشته باشد تا زمانی که جوجه‌ها برای اولین بار از لانه خارج می‌شوند بتوانند بر روی آن بنشینند. جوجه‌ی این گونه‌ها تمایل دارند تا وقتی که به توانایی کامل در پرواز دست پیدا می­کنند، در لانه باقی بمانند.

در مواجهه با جوجه‌ی پرندگان چه اقدامی باید انجام دهیم؟

پرنده‌نگرها، کوهنوردها و سایر افرادی که در طبیعت وقت می‌گذرانند برخی اوقات ممکن است جوجه‌‌ای را پیدا کنند که نمی‌تواند به خوبی پرواز کند و یا گم شده و رها شده به نظر می‌رسد. اولین انگیزه افراد معمولا کمک به جوجه است، اما در اکثر موارد جوجه‌های پرندگان نیازی به کمک انسان ندارند و مداخله در زندگی طبیعی آن‌ها اغلب وضعیت را بدتر می‌کند.

 

انواع جوجه

در این مقاله بررسی می‌کنیم که در مواجهه با جوجه‌ی پرندگان چه اقدامی باید انجام دهیم. ابتدا باید بفهمیم که جوجه هنوز در سن سکونت در لانه است و یا اینکه زمان ترک لانه برای او فرارسیده است.

جوجه‌های نوپا

بیشتر جوجه‌هایی که مردم پیدا می‌کنند، نوپا هستند و زمان ترک لانه آنها فرارسیده اما هنوز نمی‌توانند به خوبی پرواز کنند و همچنان تحت مراقبت والدین خود هستند. این جوجه‌ها بطور معمول نیازی به کمک ما ندارند. پرهای جوجه‌های نوپا کامل شده و آنها قادر به بال زدن و پریدن هستند. همچنین نوپاها قادرند با انگشتان خود انگشت شما را مثل یک شاخه درخت محکم بگیرند.

جوجه‌های نوپا در اوج زیبایی و لطافت قرار دارند. دم آنها معمولا کوچک است. هنگامی که لانه را ترک می‌کنند احتمال بازگشت آنها بسیار کم است بنابراین حتی اگر لانه‌ی آن‌ها را پیدا کرده‌اید نیازی نیست آن‌ها را به لانه برگردانید. زیرا در این صورت آن‌ها لانه را مجددا ترک می‌کنند.

به‌طور کلی هنگام مواجهه با جوجه‌های نوپای پرندگان، دلیلی برای مداخله وجود ندارد مگر اینکه نیاز باشد آن‌ها را در جای امنی قرار دهید، حیوانات خانگی را از آن‌ها دور نگه داشته و محل را ترک کنید. والدین در این زمان ممکن است چهار یا پنج جوجه داشته باشند که در جهات مختلفی پراکنده شده‌ اما تحت مراقبت والدین‌شان هستند. بنابراین برای مراقبت و آموزش و تغذیه جوجه‌ای که شما پیدا کرده‌اید حتما بازمی‌گردند.

شما می‌توانید در فاصله‌ی دورتر منتظر بمانید و تماشا کنید تا مطمئن شوید که والدین برای مراقبت از جوجه‌ی خود باز می‌گردند.

 

جوجه‌های لانه‌ای

اگر جوجه‌ای که پیدا کرده‌اید دارای پرهای کامل و کافی نبوده و بیشتر پوششی کرک مانند دارد و همچنین قادر به پریدن، راه رفتن و یا محکم گرفتن انگشت شما نیست، برای این جوجه هنوز زمان ترک لانه فرا نرسیده است.

  • معمولا لانه‌ی این جوجه‌ها در همان نزدیکی است بنابراین بهترین اقدام این است که اگر می‌توانید لانه را پیدا نموده و در سریع‌ترین زمان ممکن جوجه را به لانه برسانید. دقت کنید که ممکن است لانه به خوبی پنهان شده باشد.
  • اگر چنانچه لانه بر اثر عوامل مختلفی از بین رفته، جابه‌جا شده و یا تغییر شکل داده باشد شما می‌توانید لانه را در جای خود بگذارید و یا در صورت امکان لانه را بازسازی نموده و جوجه را دوباره داخل آن قرار دهید و مراقب باشید که آیا والدین بازمی‌گردند یا خیر.
  • اگر هر دو والدین را مرده یافته‌اید، یا جوجه مجروح شده و یا اینکه نمی‌توانید لانه را پیدا کنید و بنا به دلایلی کاملا مطمئن هستید که پرنده بی‌سرپرست رها شده، بهترین اقدام این است که آن را به یک بازپرور حیات وحش تحویل دهید.

شما می‌توانید با جستجوی در اینترنت مراکز بازپروری حیات وحش و یا افراد آگاه در این زمینه را یافته و پرنده را به آنان تحویل دهید. دقت کنید که ممکن است جوجه‌ی بیمار، مجروح یا بی‌سرپرست تا زمانیکه آن را به یک بازپرور حیات وحش تحویل دهید نیاز به مراقبت‌های اضطراری داشته باشد.

انجمن حفاظت از پزندگان

هم‌اکنون انجمن حفاظت پرندگان آوای بوم در اصفهان این امکان را فراهم نموده که پرندگان وحشی نیازمند به کمک و آسیب دیده را تحویل گرفته و مورد تیمار و بازپروری قرار می‌دهد. همچنین این انجمن در وب‌سایت خود  شما را برای اقدامات اضطراری و یافتن مراکز بازپروی در منطقه خود یاری می‌کند.

 

در پایان به یاد داشته باشید که بیشتر جوجه‌های رهاشده‌ی پرندگان، نوپاهای کاملا سالمی هستند که والدین آنها در همان نزدیکی‌ مراقب آنها هستند.


منبع: I Found A Baby Bird. What Do I Do

 

اثرات جنگ بر حیات‌وحش و پرندگان

قبل از این‌که این مطلب را بخوانید پیشنهاد می‌کنم موتور جستجوگر گوگل خود را باز کنید و در مورد تعداد حملات جنگی و مدرن از سال 2020 تا 2022 در دنیا بخوانید. اگر بخواهم به صورت خلاصه نتیجه این جستجو را به شما بگویم بیش از 10 هزار حمله مخرب در دنیا اتفاق افتاده است. افغانستان، اتیوپی، مکزیک، یمن، عراق و جنگی که اخیرا در کشور اوکراین شروع شده و تیتر تمامی اخبار دنیاست. اما در این مطلب می‌خواهم نگاهی به مسائل عمیق‌تری داشته باشیم. مانند اثرات مخرب جنگ‌ها و حتی تمرینات افراطی جنگی بر روی طبیعت و خصوصا پرنده‌ها. پرنده‌ها در طول جنگ چه می‌کنند؟ کجا می‌روند؟ چه آسیب‌هایی می‌بینند؟

در طول جنگ بسیاری از زیستگاه‌های امن از بین می‌رود و بسیاری از رودخانه‌ها و دریاچه‌ها آلوده می‌شوند. بیایید به صورت خلاصه نگاهی به اثرات مخرب جنگ‌های قاره آسیا بیاندازیم.

اثرات جنگ افغانستان بر پرندگان

اثرات جنگ بر پرندگان

 افغانستان در میان یکی از شاه‌راه‌های مهاجرتی پرندگان قرار دارد. در طول جنگ‌های بسیاری که در این کشور اتفاق افتاده آسیب‌های بسیاری به جنگل‌ها و مناطق امن حیوانات وارد شده‌است. اکنون در این مسیر پروازی 85 درصد پرندگان مهاجر کاهش پیدا کرده‌اند. حتی پس از آرام گرفتن جنگ بسیاری از مناطق حفاظت شده و امن حیوانات به محلی برای تمرینات نظامی تبدیل شده‌است. از طرفی برای جابه‌جا کردن سلاح‌های جنگی حیواناتی مانند پلنگ را به اسارت می‌کشیدند و از مرز رد می‌کردند.

 

جمعیت مرکزی درنای سیبری امروز به کلی نابود و منقرض شده است. احتمالا اولین سرشماری از این جمعیت در هند در سال ۱۹۷۴ انجام شد که ۷۵ فرد شمارش شد. این تعداد هر ساله به دلیل شکار و آلودگی زیستگاه کم‌تر شد. با افزایش ناآرامی ها و جنگ در منطقه و به خصوص جنگ در افغانستان، تعداد آن‌ها کم شد به طوری که در سال ۱۹۹۶ تنها یک جفت شمارش شد.

 


بیشتر بخوانید: امید تک درنای سیبری ایران


اثرات جنگ عراق و کویت‌ بر پرندگان

اثرات جنگ بر پرندگان

جنگ عراق و کویت که در خلیج فارس اتفاق افتاد یکی از مخرب‌ترین آثار زیست محیطی را ایجاد کرد. کشور عراق در طول این جنگ باعث ریخته شدن یک میلیون تن نفت خام به خلیج فارس شد و درنتیجه بزرگ‌ترین نشت نفتی در طبیعت رخ داد.
بیش از 25 هزار پرنده مهاجر کشته شدند. موجودات وابسته به آب از گیاهان و پرندگان تا انسان‌ها و موجودات دریایی آسیب دیدند.

نفت خام به مرور به سواحل و صحراها رسید و دریاچه‌های نفتی به وسعت 50 کیلومتر را تشکیل داد. حتی این آلودگی نفتی وارد سفره‌های آب زیرزمینی نیز شد. در ادامه بخارات سمی نیز وارد جو زمین شد و تا سال‌ها اثرات مخرب آن بر روی پرندگان و موجودات دریایی در حال مطالعه بود.

اثرات جنگ اسراییل و لبنان بر حیات‌وحش

اثرات جنگ بر حیات‌وحش

 

در طی بمباران‌های این جنگ 20 هزار تن نفت وارد دریای مدیترانه شد.

نشت نفت آنقدر با سرعت بالا پیش رفت که بیش از 90 کیلومتر از خط ساحلی را آلوده کرد. درست سواحلی که برای تخم‌گذاری لاک‌پشت‌ها و بسیاری از پرندگان کنار آب‌زی و وابسته به دریا مکانی امن بود.

از طرفی در این جنگ با آتش‌سوزی‌ جنگل‌های شمال اسرائیل 90 هزار هکتار از ذخایر درختان و پناهگاه‌های پرندگان از بین رفت.

جنگ‌های اتمی و اثرات رادیواکتیو بر پرندگان

وقتی نام جنگ‌های اتمی را می‌شنویم احتمالا نام هیروشیما یا چرنوبیل را یادآور می‌شوید.

بیایید نگاهی به اثرات جنگ‌های اتمی بیاندازیم. کمی در مورد اثرات رادیواکتیو بر روی پرندگان به شما می‌گویم.

واقعه چرنوبیل یا بهتر بگویم فاجعه چرنوبیل که در سال 1986 در شهر پریپیات اتفاق افتاد. که بر اساس مقیاس‌گر رویدادهای بین‌المللی هسته‌ای و رادیولوژیک، در گروه شماره ۷ (بالاترین مقیاس) طبقه‌بندی شده‌است. این درجه نشان‌دهنده«حادثه عظیم» است؛ به معنی «انتشار عمده مواد رادیواکتیو با اثرات گسترده بهداشتی و زیست‌محیطی» است.

اثر جنگ بر پرندگان

پس از این فاجعه تاریخی تا سال‌ها اثرات آن بر روی آب‌ها، گیاهان و حیوانات قابل مشاهده بود و متاسفانه قابل مشاهده‌است. تحقیقات بسیاری انجام شده که نشان می‌دهد تاریخچه تکاملی موجودات ممکن است نقش بزرگی در تعیین میزان آسیب پذیری آن‌ها در برابر تشعشعات داشته باشد. بسیاری از حیوانات که در طول تکامل نرخ جهش بالایی داشتند مانند: پرستوها (barn swallow)، سسک باغی(icterine warbler) و سسک سر سیاه( Eurasian blackcap) بیشترین میزان کاهش جمعیت را در چرنوبیل داشتند.

اثرات چرنوبیل تا سال‌ها در پرندگان و پستانداران قابل مشاهده بود. درست مشابه اثرات بمب‌های اتمی هیروشیما و نازاکی که بر روی انسان‌هایی که جان سالم به در بردند نشان داده شد.

  • کوچک شدن مغزها
  • آب مروارید
  • ضعیف شدن و ناقص شدن اسپرم
  • عقیم شدن

این اثرات به دلیل قرارگرفتن در معرض مسقیم پرتوهای یونیزان در هوا، آب و غذا است. مطالعاتی در سال 2013 انجام شد که نشان می‌دهد در پرتوزاترین مناطق، اثرات عمیق‌تری وجود دارد.

  • بیش از 40 درصد از پرندگان عقیم هستند یا چندین اسپرم مرده در دستگاه تناسلی در فصل تولید مثل دیده شده‌است.
  • تومورهای سرطانی در پرندگان
  • ایجاد ناهنجاری‌های رشدی در برخی گیاهان و حشرات که باعث کاهش مواد غذایی پرندگان می‌شود.
  • کاهش جمعیت حیوانات خصوصا پرندگان در این مناطق

نکته: تمامی حیوانات الگوهای رفتاری متفاوتی در کاهش جمعیت دارند. به عنوان مثال در کاهش جمعیت گرگ‌ها اثرات رادیواکتیو نزدیک به صفر است.


بیشتر بخوانید: حیواناتی که از جنگ‌های اتمی جان سالم به در بردند


پرندگان در طول جنگ کجا می‌روند؟

جنگ جهنم است برای همین پرندگان بسیاری در این جهنم از بین می‌روند. اگر نمی‌دانید بهتر است به شما بگوییم اولین دلیل کاهش جمعیت پرندگان در جهان تخریب زیستگاه‌های آن‌ها توسط انسان و تصمیماتش است.

وقتی می‌گوییم تخریب زیستگاه، نگاه‌‌تان را از تغییرات کاربری و شهرسازی عمیق‌تر کنید. بله، قبل از جنگ، هنگام جنگ و حتی بعد از جنگ!

بسیاری از کشورها برای تست کردن بمب‌ها و سلاح‌هایشان به مناطقی می‌روند که پرندگان و دیگر موجودات زنده تا قبل از آن در آن‌جا زندگی می‌کردند. بنابراین با ایجاد صداهای بلند، آلودگی هوا و آب و حتی آتش‌سوزی ناشی از تمرینات نظامی آسیب زیادی به این موجودات وارد می‌شود.

در حین جنگ اما اوضاع وخیم‌تر می‌شود. بگذارید با یک مثال برای شما توضیح دهم.

جنگ‌های افغانستان و به دنبال آن درگیری‌های بین هند و پاکستان تلفات غیرعادی پرندگان را به دنبال داشت. قبل از درگیری میان هند و پاکستان در تالاب غارنا که در مرز این دو کشور واقع شده است حدود 25 هزار پرنده زمستان‌گذرانی می‌کردند. اما حالا با گذشت سال‌ها چیزی کم‌تر از 2500 پرنده در این منطقه دیده می‌شود.

اما دلیل آن واضح است!

درست در زمانی که قبل از رسیدن به فصل جفت‌گیری و مهاجرت در تلاش برای استراحت و افزایش وزن هستند با شروع جنگ به هوا می‌پرند و با استرس زیاد به هم‌نوعان خود هشدار می‌دهند. در این زمان میزان استرس پرندگن آنقدر زیاد است که دچار سردرگمی می‌شوند. پرندگان یا از بین می‌روند یا در حال فرار برای رسیدن به یک مکان امن که غذای کافی نیز داشته باشد، انرژی خود را ازدست می‌دهند و از بین می‌روند.

اما پس از جنگ هم اثراتی باقی می‌ماند؟

تروما یا روان زخم در پرندگان

آسیب روانی پس از حادثه را تروما می‌گویند. یک مطالعه از 2015 تا 2018 ترومای جنگ برای پرندگان را ثابت می‌کند. در این مقاله داده‌هایی از سراسر کشور سریلانکلا جمع شده است که شامل بخش‌هایی که در آن جنگ اتفاق افتاده بود و مناطقی که هیچ نشانی از جنگ در آن‌ها نبود، می‌باشد.

در این مطالعه به طور سیستماتیک به پرندگان نزدیک می‌شدند و فاصله که از آن‌ها فرار می‌کردند را اندازه می‌گفتند. به این فاصله، دایره ترس یا فاصله شروع پرواز یا flight-initiation” distance” یا “FID” می‌گویند.

اثرات جنگ بر حیات وحش

نه تنها جنگ داخلی سریلانکا جمعیت انسان‌ها و حیات‌وحش را پراکنده و حتی کاهش داده است بلکه ترومای آن هم‌چنان در انسان‌ها و خصوصا پرندگان بعد از گذشت سال‌ها دیده ‌می‌شود. این جنگ در سال 2009 پایان یافت.

چراکه در این مطالعه متوجه شدند که FID پرندگان در مناطق سابق جنگی 25 درصد بیشتر از FID همان گونه در مناطق دیگر است. تخریب زیستگاه، آلودگی صوتی، ترک قلمرو، کمبود غذا، افزایش پروازهای استقامتی برای فرار از مناطق گوشه‌ای از اتفاقاتی است که به پرندگان و دیگر موجودات زنده وارد می‌شود.

از طرفی پرندگان بزرگ جثه که در طول جنگ بیشتر شکار می‌شدند یا به دلیل بزرگ بودن لانه‌ها، تخم‌های بیشتری توسط سربازها دزدیده می‌شد و کم‌تر جایی برای پنهان شدن داشتند، آسیب‌های طولانی‌تری را نسبت به پرندگان کوچک جثه تجربه می‌کنند.

نتیجه دیگر از این مطالعه این است که در بسیاری از مناطق آسیب‌هایی به حیات‌وحش وارد می‌شود که اگر برای جبران آن برنامه مدیریت شده پیاده نشود، سال‌ها شاهد اثرات منفی آن خواهیم بود.

کلام آخر

جنگ نه برای ما انسان‌ها و نه برای زمین اتفاق مثبتی نیست. اثرات ناشی از جنگ برای تمام عمر در قلب و روح زمین و موجودات آن می‌ماند. امید دارم روزی را که در روی زمین تمام اسلحه‌ها زنگ زده بشوند و آسمان به جای گلوله پر باشد از پرواز پرندگان. روزی زمین چهره صلح را خواهد دید.

دیگر منابع:

 

نکات عکاسی از پرندگان

پرندگان داری تنوع بسیاری در جهان هستند. آن‌ها رفتارهای جالب و گاه پروبالی رنگین دارند که این زیبایی باعث شده است تا همیشه انسان را شیفته خود کرده و تبدیل به سوژه‌‌ای جذاب برای هنرمندان شوند. در یک نگاه عکاسی از پرندگان می‌تواند شامل عکس‌هایی از تمام گونه‌های پرنده به نظر برسد. اما آنچه که در دنیا شناخته شده و مطرح است تعریف خاصی دارد.

 


نگارنده مقاله: یاسمین یوسفی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


هنر عکاسی از پرندگان یا پرنده‌گرافی یکی از شاخه‌های عکاسی حیات وحش محسوب می‌شود. طبق این تعریف عکس‌هایی که از گونه‌های اهلی، خانگی(پِت) و در اسارت همچنین پرندگان در باغ‌های پرندگان گرفته می‌شود در این ژانر جایگاهی ندارند. در واقع عکاسی از پرندگان وحشی به مستندسازی آن گونه در زیستگاه طبیعی‌اش می‌پردازد.

 

Everglades National Park,Florida.By: Jared Ranahan

 

هدف از عکاسی پرندگان چیست؟

امروزه عکاسی به عنوان یک ابزار به کمک علوم مختلف آمده است. پژوهشگران گاهی برای ثبت رفتار یک گونه، شناسایی بهتر و گاهی شمارش گونه‌ها از عکاسی بهره می‌برند. عکاسی می‌تواند یک تفریح آمیخته با هنر و حتی یک شغل محسوب گردد. اما باید بدانید عکاسی از حیات وحش و پرندگان یک فعالیت پر هزینه و البته جذاب در تمام دنیا و به خصوص در ایران محسوب می‌شود. به‌ دلیل پرهزینه و تقریبا ناشناخته بودن این فعالیت در کشور ما، عکاسی از گونه‌های حیات وحش تنها با عشق و علاقه دنبال شده و به عنوان یک شغل به آن پرداخته نمی‌شود.

 

تفاوت پرنده‌نگری با عکاسی از پرندگان چیست؟

اگر بگوییم اغلب پرنده‌گراف‌ها در ایران فعالیت خود را با پرنده‌نگری آغاز کرده‌اند چندان بیراه نگفته‌ایم. ما در پرنده‌نگری می‌آموزیم که چطور پرندگان را در محیط‌های طبیعی پیدا کرده از شناسایی، دیدن رفتار و شنیدن صدای آن‌ها لذت ببریم. همه ما می‌دانیم برخی پرندگان بسیار پر جنب و جوش هستند. دوربین عکاسی در پرنده‌نگری به ما کمک می‌کند تا با یک ثبت خوب بتوانیم گونه را به راحتی شناسایی کرده و همچنین تصاویر خوبی را از سفرمان به یادگار داشته باشیم.

 

پرنده‌نگری، پیش‌آگاهی مناسب برای عکاسی از پرندگان

احتمالا این پرسش به‌وجود آمده است که اگر پرنده‌گرافی همان عکاسی از پرندگان در محیط طبیعی است و یک پرنده‌نگر هم با دارا بودن دانش عکاسی می‌تواند عکس‌های با کیفیت بگیرد پس تفاوت این دو در چیست؟

شاید این تفاوت برای افرادی که هیچکدام از دو فعالیت را تجربه نکرده‌اند چندان ملموس نباشد. در عکاسی از پرندگان شما به تمام آنچه در پرنده‌نگری آموخته‌اید نیاز دارید. تمام دوستانی که وارد حیطه عکاسی حرفه‌ای از پرندگان می‌شوند به‌ تدریج متوجه می‌شوند که از پرنده‌نگری به خصوص در جمع‌های دوستانه و گروهی فاصله گرفته‌اند. عکاسان پرندگان برای گرفتن تصاویر از یک گونه در حالات خاص علاوه بر مهارت عکاسی مجبور به مطالعه بیشتر در خصوص رفتار و استفاده از ترفندهای خاص جلب گونه‌ها خواهند بود. برای دستیابی به این هدف سفرهای گروهی به دلیل دایره ترس بالای پرندگان چندان نتیجه بخش نخواهند بود. بنابراین افراد معمولا به تنهایی یا در گروه‌های دو یا سه نفری به فعالیت می‌پردازند. در این فعالیت ممکن است برخلاف پرنده‌نگری تمام زمان به جای دیدن چندین گونه پرنده به دیدن یک گونه هدف محدود شود. به‌ همین دلیل سفرهای با هدف پرنده‌نگری و عکاسی را در زمان‌های جداگانه برنامه‌ریزی می‌کنند تا هر دو فعالیت را به صورت تخصصی توامان داشته باشند و از هر دو لذت ببرند.

اخلاق در عکاسی پرندگان

مانند هر کاری، داشتن اخلاق در عکاسی پرندگان هم دارای اهمیت است. تقریبا کلیه کدهای اخلاقی در پرنده‌نگری در عکاسی از پرندگان نیز کاربرد دارد. این قوانین نانوشته را می‌توان در دو دسته احترام به طبیعت و احترام به سایر عکاسان تقسیم بندی نمود. جا‌به‌جا نکردن پوشش آشیانه برای عکاسی از تخم‌ها، عدم پخش صدای پرندگان در حریم آشیانه‌‌ها، رعایت اصول نزدیک شدن به پرندگان، اجتناب از ترساندن پرندگان برای گرفتن عکس‌ در حالت پرواز، رعایت اصول در استفاده از فلاش برای پرندگان شبگرد، عدم اشتراک‌گذاری موقعیت دقیق آشیانه‌ها در فضای مجازی و به‌ صورت عمومی و … از جمله کدهای اخلاقی در عکاسی از پرندگان هستند.

چطور از پرندگان عکاسی کنیم؟

تهیه تجهیزات مناسب

هر نوع فعالیتی ابزار مخصوص به خود را دارد که با مشورت اساتید این فن می‌توانید با دوربین و لنزهای موجود در بازار آشنا شوید. پس از تهیه تجهیزات مناسب، داشتن دانش در خصوص تجهیزاتتان و روش استفاده از آن‌ها ضروری است.

رفتار پرندگان را بشناسید

اما مهم‌ترین نکته پس از رعایت اصول اخلاقی و رعایت حریم طبیعت در عکاسی از پرندگان، تلاش برای آموختن علم رفتار یا رفتارشناسی حیات‌وحش است. اینکه یک گونه از چه چیزهایی تغذیه می‌کند، چه رفتارهایی در برابر دیگر موجودات در زیستگاه انجام می‌دهد، چه زمانی و کجا برای آب خوردن به اطراف چشمه می‌آید، چطور می‌نشیند و یا چه زمانی به پرواز درمی‌آید، همه این‌ها با آشنایی با رفتار گونه‌ها قابل پیش‌بینی خواهد بود. آشنایی با رفتار هر گونه کاری بسیار زمان‌بر است. اما این دانش باارزش امکان گرفتن عکسهایی متمایز را فراهم می‌آورد.

با چه پرندگانی عکاسی را آغاز کنیم

برای شروع بهتر است از پرندگانی عکاسی کنید که ترس کمتری از انسان دارند. پس از کسب تجربه و مهارت کافی می‌توانید به عکاسی از سایر پرندگان رفته و دیگر گونه‌ها را تجربه کنید.

به پرندگان نزدیک شوید اما نه بیش از حد!

اغلب عکاسان کم‌تجربه تصور می‌کنند برای گرفتن عکس‌هایی با وضوح و جزئیات زیاد، باید به پرندگان بسیار نزدیک شوند. این تصور تا حدی درست است اما کامل نیست. پرندگان دایره ترس متفاوتی دارند. آن‌ها فقط به شما تا مرز محدودی اجازه نزدیک شدن می‌دهند و پس از آن پرواز کرده و محل را ترک می‌کنند. واضح است تصویری که در چنین شرایطی گرفته می‌شود نه‌تنها مطلوب نیست بلکه وجود ترس در پرنده شما را از مشاهده و ثبت رفتارهای طبیعی آن گونه محروم می‌کند.

عکاسی می‌تواند معضلی برای حیات وحش باشد

تجربه نگارنده از عکاسی در پارک‌های شهری و متاسفانه مشاهده تلاش بی‌نتیجه و تعقیب بیش از حد پرندگان توسط برخی افراد نشان می‌دهد که پرندگان به مرور از لوازم عکاسی ترسیده و به مرزهای دایره ترس‌شان افزوده می‌شود. این مهم نه تنها در مورد حیات وحش شهری وجود دارد بلکه متاسفانه در محیط‌های طبیعی نیز مشاهده شده است.

پوشش مناسب عکاسی از پرندگان

پوشیدن لباس‌های هم‌رنگ محیط می‌توانید کمتر جلب توجه کرده و به شما کمک کند تا بدون ترساندن پرندگان به آن‌ها نزدیک شوید. تور استتار، انواع کومه‌های دست‌ساز و چادرهای عکاسی مخصوص از جمله وسایلی هستند که عکاس در موقعیت‌های متفاوت برای مخفی شدن از دید حیات وحش و امکان مشاهده رفتارهای طبیعی آن‌ها استفاده می‌کند.

اجتناب از سروصدا

ایجاد سروصدا می‌تواند باعث ترساندن پرندگان شده و شما را از رسیدن به موفقیت باز دارد. حتما قبل از عکاسی تلفن همراه خود را روی حالت بی‌صدا قرار دهید.

یک عکاس حرفه‌ای چطور به پرندگان نزدیک می‌شود؟

همراه شدن با یک عکاس باتجربه در فراگیری ترفندهای خاص کمک بسیار بزرگی به ما خواهد کرد. عکاسان با تسلطی که بر رفتار گونه‌های مختلف دارند محدوده ترس هر گونه را به خوبی می‌شناسند و از آن تجاوز نمی‌کنند. آن‌ها با بهره‌گیری از ترفند‌هایی نظیر فنون بهره‌بری از کومه، استتار و اختفا، شیوه‌های پِرچ گذاری و … باعث می‌شوند که پرنده با احساس امنیت به عکاس نزدیک‌تر شود.

نمونه کومه ثابت عکاسی

اجازه دهید پرندگان به شما نزدیک شوند!

درست است! از یک جایی به بعد این پرنده است که باید در مکان پیش‌بینی شده عکاس فرود آید. با وجود اینکه تعقیب پرندگان وسوسه انگیز است، اما آنها با این کار از ما دور می‌شوند. تعقیب پرندگان اغلب منجر به ثبت عکس‌هایی از گونه می‌شود که در حال چرخیدن یا خم شدن به سمت خود هستند، یا حتی بدتر از آن، در حین فرار و پشتشان به دوربین است. با مطالعه رفتار و زیستگاه پیش از موعد، می توانید پیش‌بینی کنید که پرنده کجا فرود می‌آید، راه می رود یا پرواز می‌کند و از قبل خود را در آنجا قرار دهید تا پرنده به سمت شما بیاید و در نتیجه عکسی بسیار جذاب‌تر بگیرید.

ترفندهای جذب پرندگان

این ترفند‌ها برای هر گونه متفاوت است. گاهی یک عکاس با صرف زمان بسیار به آن دست یافته و شاید حتی منحصر به فرد باشد. این ترفندها ممکن است شامل استفاده از فیدر، ایجاد حوضچه‌های آب موقت و … باشد. از پِرچ‌ها یا نشیمن‌های مختلف در کنار عوامل جذب پرندگان استفاده می‌شود. پِرچ معمولا به نشیمن‌ و یا محل استقرار پرندگان گفته می‌شود که ممکن است یک شاخه در قطر مناسب و یا یک تپه کوچک آذین شده با گیاهان همان منطقه باشد.

استفاده از ساقه درخت مو به عنوان پرچ

 

جذب پرندگان و عکاسی از پرنده

استفاده از ساقه بید مشک و پرده رنگی جهت عکاسی از حیات وحش شهری در محدوده نصب فیدر

الفبای بسیاری از این شیوه‌ها در کتب عکاسی تخصصی حیات وحش به خصوص به زبان انگلیسی موجود و قابل الگو برداری است. عکاس باید توجه داشته باشد که اخلاقیات را در استفاده از این روش‌ها زیر پا نگذارد.

چه زمانی می‌توانیم از پرندگان عکاسی کنیم؟

تقریبا در تمام فصول می‌توان از پرندگان عکاسی کرد و هیچ منعی برای شما وجود ندارد. اما برخی از عکاسان ترجیح می‌دهند در فصل تابستان به خصوص اواسط فصل که پرندگان به دلیل پرریزی و تولک کامل احتمالا پرو بال آشفته و نه چندان جذاب دارند کمتر عکاسی کنند.

زمان نور مناسب را بشناسید

درست پس از طلوع و کمی قبل از غروب خورشید زمانی است که رنگ به بهترین شکل به نظر می‌رسد. سایه‌ها از سوژه‌ها دورتر هستند و پرندگان بیشترین فعالیت را در این زمان دارند. بنابراین بهترین عکس‌ها را می‌توانید در این زمان به ثبت برسانید. همیشه آسمان صاف و فاقد ابر نخواهد بود. شما می‌توانید عکاسی در هوای ابری و بارانی را نیز به عنوان یک چالش جذاب در عکاسی پرندگان تجربه کنید.

عکاسی در نور طلایی غروب

 

استفاده از سرعت شاتر بالا

پرندگان موجوداتی پرتحرک هستند برای اجتناب از تار شدن تصویر و دستیابی به جزئیات بیشتر در تمام نقاط بدن پرنده به خصوص جهت ثبت پرندگان در حالت پرواز مجبور به استفاده از سرعت‌های بالای شاتر هستیم.

دنیا را از نگاه پرندگان ببینید

سعی کنید دوربینتان را در راستای چشمان یک پرنده نگه دارید. به بیان دیگر eye level را رعایت کنید. برای اینکار ممکن است مجبور باشید روی زمین دراز بکشید و یا حتی از داخل آب عکاسی کنید. روی چشم‌های پرنده فوکوس کنید و سعی کنید جزئیات قابل قبولی را ثبت کنید.

اصالت و هویت عکس‌ها را حفظ کنیم

تمام هنرمندان حق دارند باتوجه به هدفی که دنبال می‌کنند سلیقه خود را نیز در عکس‌ها و تصاویر اعمال کنند. اما باید بدانیم سلیقه ما نباید در طبیعی بودن عکس‌ها به خصوص برای تصاویری که با هدف معرفی حیات وحش به عموم گرفته می‌شود دخیل شود. وجود المان‌های مصنوعی، گیاهان غیربومی به عنوان پِرچ و … هر چند عکس بسیار زیبایی را برای دید مخاطب کم‌تجربه ایجاد می‌کند، اما این تصویر از لحاظ عدم نمایش زیستگاه طبیعی گونه فاقد هویت خواهد بود و از تعریف عکاسی حیات‌وحش فاصله می‌گیرد.

 

بوکه و پس زمینه

پس زمینه خلوت و تمیز از دیگر عوامل کلیدی برای عکاسی موفق از پرندگان هستند. در بیشتر موارد، کنترل پس‌زمینه سخت خواهد بود. زیرا پرنده به شما اجازه راه رفتن و برنامه‌ریزی عکس را نمی‌دهد. اما هنوز هم می‌توانید چند کار را انجام دهید تا به نتیجه مطلوب برسید. باید مطمئن شوید که فاصله خوبی بین پرنده و اشیاء پشت آن وجود دارد. همچنین از دیافراگم مناسب در تنظیم دوربین استفاده کنید. هرچه فاصله بیشتر باشد، تاری پس‌زمینه بهتر است (اگرچه فاصله بین شما و پرنده در واقع مهم‌تر است). عکاسان با تکیه بر علم رفتار معمولا نشیمن یا پِرچ را به‌ گونه‌ای در محیط قرار می‌دهند که پس زمینه شلوغ مانعی برای تمرکز روی سوژه اصلی به وجود نیاورد و مخاطب پرنده را کاملا به عنوان موضوع اصلی و به راحتی مشاهده کند. اما این قانون به معنی عدم نمایش شاخصه‌های زیستگاه نیست بلکه عکاس با توجه به مهارت خود در ترکیب‌بندی می‌تواند زیستگاه را همراه با سوژه به بهترین نحو به تصویر بکشد.

کلام آخر

دنیای عکاسی از حیات وحش و پرندگان، دنیایی پهناور است که حرف برای گفتن بسیار دارد. در این مقاله سعی شد بسیار خلاصه و جامع در این مورد نگاشته شود. برای مطالعه بیشتر می‌توانید دو کتاب فارسی: فنون عکسبرداری از حیات‌وحش نوشته سید مهدی نبی‌یان و کتاب حیات‌وحش ایران، راهنمایی برای گردشگران و عکاسان اثر سید بابک موسوی را تهیه و مطالعه کنید.

دم جنبانک ابلق

دم جنبانک ابلق ، گنجشک‌سانی کوچک از خانواده دم جنبانک‌هاست. پرنده‌ای آشنا که در بسیاری از مناطق ایران و حتی در شهرها مشاهده می‌شود. در این مطلب اطاعاتی در مورد تغذیه دم جنبانک، لانه سازی، شناسایی دم جنبانک و غیره گفته شده‌است. همراه ما باشید.


نگارنده مقاله: آیدا قندهاری

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


شناسایی دم جنبانک

دم جنبانک ابلق گنجشکسانی کوچک از خانواده دم جنبانک‌هاست. تمام گونه‌های دم جنبانک بدنی لاغر، دم باریک، سر کشیده و پاهای نسبتا بلند دارند. دم جنبانک ابلق نیز جثه‌ای بلند و کشیده با طولی بین ۱۶ تا ۱۹ سانتی متر دارد.

از خصوصیات بارز این پرنده می‌توان به تکان‌ها و بالا و پایین رفتن تقریباً مداوم دم اشاره کرد که هنوز دلیل آن به خوبی درک نشده است. اما به گفته محققان می‌تواند نشانه‌ای از هوشیاری در برابر شکارچیان باشد.

دم جنبانک ابلق در بخش بالایی بدن پرهای سیاه ( در ماده‌ها خاکستری پررنگ) دارد. در بخش پایینی بدنش پرهای سفید دارد و صورتش نیز سفید رنگ است. (دیگر زیر گونه های دم جنبانک دارای رنگ‌های متفاوتی در بال، پشت یا سر هستند).

این پرنده با توجه به پراکنش وسیعی که دارد، به زیرگونه‌های مختلفی تقسیم شده که هر کدام مشخصات ظاهری نسبتاً متفاوتی دارند. مثلاً در شمال شرقی ایران یعنی شمال خراسان، زیرگونه‌ای از این پرنده و با نام White wagtail (Masked) مشاهده می‌شود که رنگ‌بندی متفاوتی در ناحیه سر دارد.

وزن متوسط این پرنده ۲۵ گرم و حداکثر عمر این دم جنبانک در طبیعت حدود ۱۲ سال است.

دم جنبانک ابلق از فراوان‌ترین نوع دم جنبانک‌ها‌ست که به سهولت به وسیله طرح سیاه و سفید پر و بال، دم دراز و پاهای باریک شناخته می‌شود.

دم جنبانک ابلق

دم جنبانک ابلق

دم جنبانک ابلق (نقاب‌دار)

دم جنبانک ابلق (نقاب‌دار)

تغذیه ی دم جنبانک ابلق

این پرنده زیبا در مناطق باز و نزدیک آب سکونت دارد و به این دلیل مناطق باز را انتخاب می‌کند که بتواند طعمه خود را مشاهده و دنبال کند.

دم جنبانک ابلق از حشرات و بی مهرگان کوچک تغذیه می‌کند. همچنین ترکیب دقیق رژیم غذایی آنها بسته به مکان، متفاوت است. اما حشرات زمینی و آبزی و سایر بی‌مهرگان کوچک بخش عمده رژیم غذایی آنها را تشکیل می‌دهند. انواع سوسک‌، سنجاقک، حلزون‌های کوچک، عنکبوت، کرم، سخت پوستان تا حشره‌هایی که در لاشه‌ی حیوانات هستند و همچنین مگس‌ها از تنوع تغذیه‌ای دم جنبانک ها محسوب می‌شوند. بچه ماهی‌های کوچک نیز در جیره‌ی غذایی این پرنده وجود دارند.

 

زیستگاه دم جنبانک ابلق

دم جنبانک ها همیشه نزدیک به آب زندگی می‌کنند. این پرنده در انواع محیط‌ها مانند کنار رودخانه‌ها، علفزارها، دشت‌ها و نواحی استپی، مناطق شهری و روستایی، پارک‌ها و باغ‌ها یافت می‌شود.

این پرنده در برخی مناطق دنیا مانند روسیه، شمال اروپا و بخشی از آمریکای شمالی مهاجر تابستانه بوده و برای زادآوری به این مناطق مهاجرت می‌کند. با این حال برخی از جمعیت‌های این پرنده، بصورت بومی و در طول سال در مناطقی مشخص زندگی می‌کنند.

 

پراکنش دم جنبانک ابلق

پراکنش دم جنبانک ابلق

 

لانه‌سازی دم جنبانک ابلق

لانه دم جنبانک ابلق معمولا در یک شکاف ساخته می‌شود. آنها شکافی را انتخاب می‌کنند که نزدیک رودخانه و آب باشد. لانه‌سازی در مناطق شهری، در شکاف دیوار‌ها، پل‌ها و ساختمان‌ها انجام می‌شود.

هر دو جنس نر و ماده مسئول ساختن لانه هستند. نر مسئول شروع لانه‌سازی و ماده برای تکمیل فرایند ساخت همکاری می‌کند. لانه آنها به اندازه یک فنجان است که از شاخه‌ها، علف، انواع برگ درختان و سایر مواد گیاهی که توسط پرنده جمع‌آوری شده، ساخته می‌شود.

 

زادآوری دم جنبانک ابلق

دم جنبانک‌ ها معمولاً تک همسر هستند. فصل تولید مثل برای اکثر آنها از فروردین تا ابتدای شهریور است. در هر بار تخم‌گذاری حدود ۳ تا ۸ تخم گذاشته که تعداد معمول آن ۴ تا ۶ تخم است. تخم‌ها به رنگ کرمی مایل به فیروزه‌ای هستند و تعداد زیادی لکه‌های کوچک قهوه‌ای دارند. اندازه تخم‌ها به طور متوسط ۱۵×۲۱ میلی‌متر است.

پرنده نر و ماده، هر دو و به صورت نوبتی بر روی تخم‌ها می‌خوابند. پرنده ماده معمولا این کار را در مدت طولانی‌تری انجام می‌دهد و در طول شب از تخم‌ها نگهداری می‌کند. تخم‌ها پس از ۱۲ روز (گاهی تا ۱۶ روز ) باز می‌شوند.

هر دو والد به جوجه‌ها غذا می‌دهند و از آنها نگهداری می‌کنند تا زمانیکه بتوانند پرواز کنند و بپرند. جوجه‌ها تا یک هفته دیگر بعد از خروج از لانه نیز توسط والدین تغذیه می‌شوند.

 

دم جنبانک ابلق

دم جنبانک ابلق در حال غذا‌دهی به جوجه (یاسمین یوسفی)

وضعیت حفاظتی

وضعیت حفاظتی و جمعیت این پرنده از نظر اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN)، در سطح “کمترین نگرانی” قرار دارد.

 

دم جنبانک ابلق، بی‌قرار و با دمی جنبان و پروازی زیبا، در اکثر پارک‌ها و حتی کوچه‌های خلوت در سطح شهر دیده می‌شود.

این پرنده در مناطق مختلف ایران اسامی متفاوتی دارد. برای مثال در اصفهان سقاچی و در برخی شهرهای جنوبی، گاچی خوانده می‌شود.

دم جنبانک ابلق در شهر و فرهنگ شما چه نامی دارد؟

 

سبزقبای هندی

سبزقبای هندی با نام انگلیسی 𝐈𝐧𝐝𝐢𝐚𝐧 𝐑𝐨𝐥𝐥𝐞𝐫 و نام علمی 𝑪𝒐𝒓𝒂𝒄𝒊𝒂𝒔 𝒃𝒆𝒏𝒈𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏𝒔𝒊𝒔. این پرنده از راسته‌ی سبزقباسانان (𝐂𝐨𝐫𝐚𝐜𝐢𝐢𝐟𝐨𝐫𝐦𝐞𝐬) و از تیره‌ی سبزقبایان (𝐂𝐨𝐫𝐚𝐜𝐢𝐢𝐝𝐚𝐞) است.


نگارنده مقاله: مهدی کشانی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


تجربه مشاهده

شهریور ۹۸ یک سفر دو روزه به برازجانِ بوشهر داشتم. صبح روزی که رسیدم با یکی از دوستانم در نخلستان‌های شهرشون گشت می‌زدیم که یک پرنده در حال پرواز با پرهای آبی تیره و براق بسیار زیبایی نظرم رو جلب کرد. اما پرنده دور بود و به خوبی مشاهده نشد. روز بعد موفق شدم روی شاخه نخل‌ها از نزدیک ببینمش و جزییات ظاهریش رو به خاطر سپردم. از سفر که برگشتم سریع برای شناساییش اقدام کردم و تونستم پیداش کنم.

اون پرنده‌ی بسیار زیبا سبز قبای هندی بود با نام انگلیسی 𝐈𝐧𝐝𝐢𝐚𝐧 𝐑𝐨𝐥𝐥𝐞𝐫 و نام علمی 𝑪𝒐𝒓𝒂𝒄𝒊𝒂𝒔 𝒃𝒆𝒏𝒈𝒉𝒂𝒍𝒆𝒏𝒔𝒊𝒔. سبزقبای هندی از راسته‌ی سبزقباسانان (𝐂𝐨𝐫𝐚𝐜𝐢𝐢𝐟𝐨𝐫𝐦𝐞𝐬) و از تیره‌ی سبزقبایان (𝐂𝐨𝐫𝐚𝐜𝐢𝐢𝐝𝐚𝐞) است.

 

مشخصات ظاهری

این گونه حدود 30 تا 34 سانتی متر طول دارد. معمولا به راحتی از سایر سبزقبا­ها قابل تشخیص است. چون جثه­‌اش بزرگ­تر, رنگش کلی بدن فیروزه‌ای و روی بال­‌هایش آبی تیره است. روتنه‌اش قهوه­‌ای و انتهای دم سبزقبای هندی، آبی تیره است که هنگام گسترده بودن دُم، این تیرگی بیشتر مشخص می‌شود. انتهای شاهپر‌های بال به طور مشخصی سیاه است و در حالت نشسته، اندکی از بالای گلو سفید، بقیه‌ی گردن و سینه‌اش قرمز قهوه‌ای است. منقار سیاهش کلفت و بزرگ است و انتهای آن اندکی قلاب مانند است. نر و ماده هم شکل هستند و رفتار این پرنده شبیه سایر سبزقبا‌ها است.

 

 

سبزقبای هندی

سبزقبای هندی – عکس از هادی امینی

 

زیستگاه سبزقبای هندی

سبزقبای هندی در مناطق باز با بوته‌ها و درخت‌های پراکنده، زمین‌های کشاورزی و نخلستان‌ها زندگی می‌کند. این پرنده معمولاً در سوراخ و تنه‌ی درختان لانه می‌سازد. در ایران بومی و فراوان است و بیشتر در مناطق جنوبی کشور دیده می‌شود. علاوه بر جنوب ایران، همینطور که از نام این پرنده بر می‌آید، بیشتر در هندوستان زندگی می‌کند. در کشور‌های جنوب آسیا در سریلانکا و از شرق تا غرب قاره از چین،‌ ویتنام و مالزی تا غرب عراق، عربستان سعودی و امارات متحده‌ی عربی دیده می‌شود.

 

نقشه پراکنش سبزقبای هندی

پراکنش سبزقبای هندی در ایران

 

 

پراکنش جهانی سبزقبای هندی

پراکنش جهانی سبزقبای هندی

 

زادآوری سبزقبای هندی

معمولاً بر روی تنه­‌ی نخل­‌های خشکیده آشیانه می­سازد و 3 تا 5 تخم در آن می­گذارد. پس از حدود 20 روز،‌ جوجه­‌ها سر از تخم­ بیرون می­‌آورند. گاهی در سوراخ­‌ها و شکاف‌ دیوار‌ها و ساختمان‌ها نیز آشیانه می‌سازد. داخل روستاها هم دیده می‌شود که بر روی کابل‌های برق در کمین طعمه‌هایشان می‌نشیند.

 

تغذیه سبزقبای هندی

بسیاری از مواقع در هنگام شخم زدن زمین برای کاشتن جو دیم، این پرندگان حاضر و آماده بر بالای شاخه‌ی درختی می‌نشینند و با دقت اطراف را بررسی می کنند. به محض دیدن طعمه، در هوا یا بر روی زمین در حال شخم فرود آمده و پس از شکار دوباره بر بالای شاخه‌ی درختی به کمین می‌نشینند. به این صورت از حشرات و مورچه‌هایی که از زمین بیرون می‌آیند تغذیه می‌کنند. سبز قبای هندی علاوه بر حشرات درشتی مانند ملخ و انواع زنبور، از پروانه‌ها، مارمولک‌ها و قورباغه نیز تغذیه می‌کند.

 

سبزقبای هندی

سبزقبای هندی

 

وضعیت حفاظتی سبزقبای هندی

سبزقبای هندی در رده‌بندی حفاظتی IUCN در سطح کمترین نگرانی (LC) قرار دارد.

 

نام‌های جنوبی سبزقبای هندی

در کوخرد و شهرستان بستک این پرنده “کراشکین” (𝐤𝐫𝐚𝐚𝐬𝐡𝐤𝐢𝐧) نامیده می‌شود. نامی که برایش انتخاب شده شباهت زیادی به صدایش دارد. در بعضی مناطق نام “کراشک” نیز برای این پرنده شنیده می‌شود. کراشکین بیشتر بر بالای تنه‌ی درختان نخل و بالای شاخه‌های درخت سدر (کُنار) و کهور دیده می‌شود.

در گذشته بسیاری از مردم از صدای این پرنده خوششان نمی‌آمد و به نوعی آن را نحس و شوم می‌پنداشتند. اگر در آبادی بر روی دیوار و یا بام منزلی می نشست، صاحب منزل این پرنده را فراری می‌داد. هندوهای کشور هندوستان، این پرنده را جزء پرندگان مقدس و قابل احترام به شمار می‌آورند.

 

دیدن این پرنده­ زیبا برای من بسیار لذت بخش بود. مخصوصا تماشای درخشش پر­های آبی تیره آن در آفتاب بسیار خیره کننده و جذاب بود.

امیدوارم اگر سفری به استان­های جنوبی ایران داشتید موفق به دیدن این پرنده­ زیبا بشید و تجربه خودتون رو در همین صفحه با ما به اشتراک بگذارید.

حواصیل سبز

حواصیل سبز (نام انگلیسی: Striated Heron)، (نام علمی: Butorides striata) و همچنین با نام‌های مختلف از جمله: حواصیل حرا و حواصیل پشت‌سبز شناخته می‌شود.
حواصیل‌های سبز غالبا غیرمهاجر هستند و به جز اروپا در تمام قاره‌های زمین پراکنش دارند.


نگارنده مقاله: رویا تاجی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


ویژگی‌های ظاهری

طول بدن حواصیل سبز، 44 سانتی‌متر است. حواصیل‌های بالغ دارای بال‌های پشتی آبی پررنگ با قسمت‌های زیرین سفید، کلاه مشکی، یک خط سیاه طولانی زیر چشم‌ها و پاهای کوتاه زرد رنگ می‌باشند. بدن حواصیل‌های نابالغ در قسمت‌های بالای بدن قهوه‌ای پر رنگ و قسمت‌های زیر بدن دارای خطوط می‌باشد.

 

 

حواصیل سبز

حواصیل سبز

 

 

پراکنش حواصیل سبز

زیستگاه حواصیل سبز تالاب‌های کوچک در مناطق گرمسیری در جهان قدیم از غرب آفریقا تا ژاپن و استرالیا و در جهان جدید در آمریکای جنوبی و کارائیب می‌باشد. زیستگاه وسیع این پرنده نشان‌دهنده سازگاری این گونه با منابع غذایی مختلف است که قابل توجه می‌باشد.

پراکنش حواصیل سبز در ایران، شامل استان‌های جنوبی حاشیه خلیج فارس از جنوب شرقی‌ترین نقطه ایران یعنی گواتر شروع شده و تا بخش‌هایی از بوشهر و احتمالا خوزستان ادامه پیدا می‌کند.

 

پراکنش حواصیل سبز

پراکنش جهانی حواصیل سبز

 

تغذیه حواصیل سبز

غذای اصلی این پرندگان بطور عمده ماهی‌های کوچک، قورباغه‌ها و حشرات آبزی است. حواصیل سبز در کنار آب به انتظار شکار خود بی‌حرکت ایستاده و از طعمه برای جلب غذای مورد نظر خود استفاده می‌کند. به این صورت که پر یا برگی را روی سطح آب می‌اندازد و ماهی‌هایی که به جست و جوی طعمه می‌پردازند را صید می‌کند.

 

رفتارشناسی حواصیل سبز

نکته قابل توجه در مورد رفتار این پرندگان، استفاده از ابزار برای شکار آبزیان است. برخی از رفتارهای ابزارمحور این پرنده مثل استفاده از طعمه برای جلب ماهی‌ها قابل درک است. اما دلیل برخی از رفتارها هنوز ناشناخته باقی مانده است. یکی از این رفتارها به منقار گرفتن چوب و تکان دادن شدید آن است. مشابه این رفتار در هنگام لانه‌سازی و در اطراف لانه جهت بهبود طراحی لانه مشاهده شده است اما این رفتار ثبت شده، به دور از لانه انجام شده و هنوز دلیل مشخصی برای آن پیدا نشده است.

حواصیل‌های سبز بالغ هنگام احساس خطر گردن خود را می کشند و منقار خود را به سمت آسمان نشانه می‌روند. البته موفق بودن این امر برای دفع شکارچیان هنوز بطور کامل مشخص نشده است.
شایان ذکر است که با وجود مخفی‌کار بودن این پرنده و زیستگاه خاص آن، مشاهده حواصیل سبز از سایر گونه‌های کوچک حواصیل آسان‌تر است.

 

لانه‌سازی حواصیل سبز

حواصیل سبز آشیانه خود را با استفاده از ترکه‌های نازک و به طول 40-20 سانتی‌متر و ضخامت 5 سانتی‌متر می‌سازد. این پرنده معمولا لانه خود را در ارتفاع متوسطی از سطح زمین بر روی درختان و درختچه‌ها بنا می‌کند. همچنین گاهی اوقات از مکان‌های امن روی زمین و اغلب نزدیک آب نیز برای لانه‌گزینی خود استفاده می‌کند.

 

حواصیل سبز

حواصیل سبز در لانه

 

تولیدمثل حواصیل سبز

اندازه کلاچ این پرنده 2 تا 5 تخم آبی کم رنگ در اندازه 36-28 میلی‌متر است. پرنده‌ نر و پرنده ماده، هر دو بر روی تخم‌ها خوابیده و تخم‌ها معمولا پس از 21 روز باز می‌شوند. جوجه‌ها پس از 14 روز از لانه خارج شده و تا چند روز پس از آن همچنان توسط والدین پشتیبانی می‌شوند.

 

وضعیت حفاظتی حواصیل سبز

در رده بندی حفاظت IUCN، حواصیل سبز در سطح کمترین نگرانی (LC) قرار دارد.

 

منابع:

https://www.heronconservation.org

خانواده آبچلیک ها

آبچلیک سانان از جمله مهمترین و بزرگترین خانواده‌های پرندگان کنار آبزی به شمار می‌روند. این خانواده شامل چهار گروه آبچلیک‌ ها، گیلانشاه‌ ها، پاشلک ها و تلیله‌ ها است.


نگارنده مقاله: یاسمین یوسفی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


 

درباره خانواده آبچلیک ها

خانواده بزرگ آبچلیک ها از گونه‌های متنوع با نیازهای زیستی و مشخصات ظاهری متفاوتی تشکیل شده است. وجه اشتراک همگی آن‌ها دارا بودن پاها و منقارهایی ظریف و بلند است. معمولا بال‌های کشیده، نوک تیز و زاویه‌دار دارند. آن‌ها از پرندگان کنار آبزی و مهاجر هستند که در کنار اغلب تالاب‌ها، حاشیه رودخانه‌های جاری همراه با پوشش گیاهی، سواحل و گاهی مسیل‌ها می‌توان انتظار دیدن آن‌ها را داشت.
آبچلیک‌ها بر اساس گونه در رده‌های حفاظتی متنوعی قرار دارند. از گونه‌هایی که خطر خاصی آن‌ها را تهدید نمی‌کند گرفته تا گونه‌های کمیاب. برای مثال گیلانشاه خالدار (Numenius tenuirostris) از گونه‌های کمیاب است که در خطر انقراض جهانی قرار دارد.
خانواده بزرگ آبچلیک‌ ها شامل چهار گروه آبچلیک‌ ها، گیلانشاه‌ ها، پاشلک ها و تلیله‌ ها است.

آبچلیک ها را چطور شناسایی کنیم؟

شناسایی آبچلیک ها در آغاز شاید کار مشکلی به نظر برسد. اما دقت به اندازه پاها نسبت به بدن، رنگ پا، رنگ منقار و زاویه آن و رفتارهای خاص علاوه بر رنگ بدن نشانه‌هایی است که شما را در شناسایی دقیق گونه یاری می‌رساند. اگر احساس می‌کنید که این نشانه‌ها را نمی‌توانید به ذهن بسپارید آن‌ها را در دفترچه خود ثبت کنید. گاهی گرفتن یک عکس نیز می‌تواند در شناسایی گونه به شما کمک کند.

 

خانواده آبچلیک ها

بالا راست: گیلانشاه برزگ، بالا چپ: تلیله کوچک، پایین راست: پاشلک معمولی، پایین چپ: آبچلیک آوازخوان

آبچلیک‌ ها را در چه فصلی می‌توانیم ببینیم؟

اغلب اعضای این خانواده بزرگ، ایران را برای زمستان‌گذرانی انتخاب می‌کنند. بنابراین زمستان‌ها فراوانتر هستند و در زمستان‌های بسیار سرد جمعیت آن‌ها در جنوب کشور و سواحل خلیج فارس بیشتر است.

آیا مشاهده آبچلیک ها آسان است؟

اغلب آبچلیک ها را در کنار سواحل و محیط‌های آبی به آسانی از روی مشخصات ظاهری و در حال تغذیه حتی به صورت گروهی نیز می‌توان مشاهده کرد. در این میان اما، گروه پاشلک ها (Snipes) ممکن است کمی منزوی و خجالتی‌تر از بقیه باشند. آن‌ها معمولا در میان پوشش گیاهی اطراف رودخانه و تالاب‌ها مخفی می‌شوند. یکی از افراد مرموز این گروه پرنده‌ای به نام ” ابیا ” است. انتظار دیدن ابیا را در مناطق پر درخت و جنگلی با خاک مرطوب، حاشیه مزارع حتی دره‌های کوهستانی با پوشش گیاهی انبوه را هم داشته باشید.

ابیا را به دلیل استتار فوق‌العاده‌اش در زیستگاه به سختی می‌توان روی زمین پیدا کرد. مشاهده این پرنده نیاز به اندکی تجربه دارد اما نگران نباشید، فرم بال زدن متفاوت که به پارو زدن بی‌شباهت نیست در پرواز ناگهانی‌اش در شناسایی آن به شما کمک می‌کند.

 

ابیا

ابیا

تغذیه خانواده آبچلیک ها

آبچلیک ها پرندگانی زمین‌چر هستند. یعنی غذای خود را با گشتن روی زمین پیدا می‌کنند. آن‌ها از حشرات، کرم‌ها، انواع موجودات کوچک ساحلی بسته به نوع گونه حتی از سخت پوستان، ماهی‌های کوچک و صدف‌ها هم تغذیه می‌کنند. طول متفاوت منقار در این خانواده باعث می‌شود گونه‌های مختلف در یک زیستگاه خاص، بدون رقابت مستقیم در کنار هم به جستجوی غذا و تغذیه بپردازند.

لانه آبچلیک ها

‌نوع آشیانه در هر گونه متفاوت است. اما اغلب پرندگان این خانواده در مناطق باز آشیانه می‌سازند و از آن دفاع می‌کنند. این لانه معمولا یک خراش ساده روی زمین است، جوجه‌ها پس از خروج از تخم مستقل می‌شوند. برخی گونه‌ها آشیانه ساده‌ای را روی زمین و در میان پوشش گیاهی ساخته و برخی دیگر هم از آشیانه به جا مانده از سایر پرندگان و تعدادی هم روی شاخ و برگ انبوه درختان آشیانه می‌سازند.

آبچلیک ها ، خاندان رکورد‌دار

آنچه ردیاب‌های ماهواره‌ای در پژوهش‌ها از یکی از اعضای گروه گیلانشاه‌ها (Godwit) نشان داد، باعث ثبت طولانی‌ترین پرواز بدون توقف برای یکی از زیرگونه‌های گیلانشاه حنایی بر روی کره زمین شد. این پرنده از آلاسکا تا نیوزلند را طی نمود. یعنی مسافتی حدود ۱۱هزار کیلومتر که در طول ۹ روز و بدون هرگونه توقف برای استراحت یا تغذیه انجام شد.
گیلانشاه‌ها تقریبا از تمام اعضای خانواده آبچلیک‌ها بزرگترند. منقار بلند آنها در برخی گونه‌ها رو به بالا و در برخی دیگر رو به پایین خمیدگی دارد.

گیلانشاه حنایی

گیلانشاه حنایی

زادآوران مناطق قطبی

تلیله ها (Knot) گروه دیگری از خانواده آبچلیک‌ ها هستند. می‌توان آن‌ها را کوچکترین اعضای این خانواده نامید. اندازه‌ای در حدود یک جوجه مرغ! آن‌ها عموما در زمان زادآواری به قسمتهای شمالی کره زمین و توندراها مهاجرت کرده و آشیانه‌سازی می‌کنند. اگرچه تلیله‌ها فقط در قطب شمال آشیانه‌سازی و جوجه‌آوری دارند، اما در پاییز و زمستان می‌توانید آن‌ها را تقریبا در همه سواحل شنی معتدل و گرمسیری جهان پیدا کنید.

 

تلیله کوچک

تلیله کوچک

برخی تلیله‌ها را از روی رفتار تغدیه‌ای کاملا خاصشان در اطراف ساحل به راحتی می‌توانید بشناسید. این پرندگان در کنار ساحل راه می‌روند، هر زمان موج به سمت دریا بازمی‌گردد، در ساحل جلو رفته از نرمتنانی که با موج به ساحل آورده شده‌اند تغذیه می‌کنند. انگار که به تعقیب موج می‌روند. کمپانی پیکسار این پرندگان را در قالب انیمیشنی به نام Piper و با موضوعی متفاوت به تصویر کشیده است.

 

انیمیشن پایپر

انیمیشن پایپر

گروه آبچلیک‌ ها (Shank & Sandpiper)

پرندگان این گروه پرهایی به رنگ خاکستری، سیاه و گاهی سفید دارند، طرح‌های روی پرها بسیار متنوع است. رنگ منقار و پاهای بلند و باریکشان از سبز تا زرد و قرمز و در برخی گونه‌ها سیاه، متنوع است. آبچلیک‌ها هم بیشتر ایران را به برای زمستان‌گذرانی انتخاب می‌کنند و مهاجر هستند اما در این میان آبچلیک آوازه‌خوان یکی از گونه‌های نام آشنا برای پرنده‌نگرها محسوب می‌شود. این گونه به آسانی در زیستگاه‌های مختلف مانند حاشیه رودخانه‌ها حتی دریاچه‌های کوهستانی مشاهده شده و زادآوری نیز دارد. همچنین آبچلیک پاسرخ هم در ایران به عنوان یک گونه مقیم و زادآور شناخته می‌شود. بنابراین از گروه آبچلیک‌ ها می‌توان برخی گونه‌ها را تابستان‌ها هم مشاهده نمود.

آبچلیک آوازخوان

آبچلیک آوارخوان

 

آبچلیک پاسرخ

آبچلیک پاسرخ

 

آیا در برنامه‌های پرنده‌نگری با این گونه‌ها مواجه شده‌اید؟ مهمترین مشخصه ظاهری یا رفتاری که از این پرندگان به یاد دارید چیست؟

منابع:

https://www.allaboutbirds.org

راهنمای صحرایی پرندگان ایران، جمشید منصوری ۱۳۸۷

راهنمای میدانی پرندگان ایران، فرید مبصر ۱۳۹۵

چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی از جمله بزرگترین اعضای خانواده چکاوک‌ها و ساکن مناطق بیابانی است که در زمینه تحمل شرایط مناطق خشک و گرم جزو شاخص‌ترین گونه‌های جانوری محسوب می‌شود.

نگارنده مقاله: سارا سوادکوهیان

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


چکاوک هدهدی ، پرنده‌ای خاص

در این مقاله به بررسی یک گونه از خانواده چکاوک‌ها خواهیم پرداخت. چکاوک هدهدی با نام انگلیسی Greater Hoopoe-lark و نام علمی (Alaemon alaudipes) نام‌های دیگری دارد از جمله این پرنده در ادبیات ما “شبان فریب” هم نامیده می‌شود.
چکاوکی که به قول فریدون مشیری هرگز نمی‌توان او را به اجبار از خواندن و آواز منع کرد. در فرهنگ انجمن‌آرا درباره این پرنده نوشته شده‌ که «مرغی است که صفیر بسیار زند و شبیه به باشه (بازهای کوچک) است چون بر زمین نشیند چنان نماید که قوت برخاستن و پریدن نیارد. چون شبان یا دیگری نزدیک او رود برخیزد و اندک دورتر رود و نشیند و هر چند بیشتر روند او همچنین کند و از این روی بدین نام معروف شده‌ است و آن را به بیغو شکار کنند. شُبان فریو؛ و شُبان فریوک نیز گویند.».
پرنده‌ای دانه‌خوار‌ و حشره‌خوار با منقاری بلند و خمیده که در مناطق دشتی و بومی به ‌ویژه در قسمت‌های نیمه‌بیابانی که مملو از درختچه ‌و تلماسه‌هاست زندگی می‌کند. همچنین در تلماسه‌های ساحلی و دره‌های کوهستانی و مناطق باز و سنگلاخی دیده می‌شود.
چکاوک هدهدی اندکی از چکاوک‌های دیگر ایران بزرگ‌تر است. این پرنده در فصل‌های مختلف در دشت و صحراهای ایران زیاد دیده می‌شود. عموماً پرنده‌ای بومی است و در قطر و سایر مناطق شبه جزیره عربستان نیز زندگی می‌کند. شکل کلی بدن، نوک و رنگ پرهای آن که شباهت‌هایی با هدهد دارد باعث شده تا نام این پرنده بر روی این گونه گذاشته شود. با هم گشتی در دنیای این پرنده زیبا خواهیم زد.
چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی

ویژگی های ظاهری چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی یکی از بزرگ‌ترین گونه‌های چکاوک است. دلیل نام‌گذاری‌اش شباهت ظاهری آن به هدهد است.
اندازه این پرنده به طور معمول 18 تا 20 سانتیمتر است. وزن نرها 39 تا 51 گرم بوده، در حالیکه در نوع ماده وزن 30 تا 47 گرم می‌باشد . اندازه منقار در پرنده ماده 30 درصد کوتاه‌تر از پرنده نر است. خط چشمی در این پرنده سیاه‌ است و تا حدودا پشت سر کشیده شده است. خط ابرویی سفید رنگ و کاملا مشخص است و زیر چشم خطی سیاه وجود دارد.
در هر دو جنس قسمت تحتانی و زیرین تا اندازه‌ای سفید رنگ و قسمت فوقانی بدن ماسه‌ای رنگ می‌باشد. با توجه به رنگ پوشش، چکاوک هدهدی در زیستگاه خود یعنی بیابان به راحتی استتار می‌کند. سینه و گلوی هر دو جنس پر از خال و لکه‌های سیاه رنگ است. بال‌های چکاوک هدهدی پهن و بلند با طرح سیاه و سفید پررنگ است. بال‌های این پرنده وقتی که خم شده دارای سه خط تیره می‌باشد. این خطوط مشکی در تضاد با رنگ روشن کلی بدن پرنده است. دم بلند این پرنده در بیشتر قسمت‌ها مشکی و خاکستری-قهوه‌ای است. پرهای لبه دم رنگ روشن و سفید دارند و همین ترکیب زنگ در هنگام پرواز ظاهری خیره‌کننده به این پرنده می‌دهد.
چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی در حال پرواز

صدا و آواز

نوای این پرنده، صدایی چشمگیر مانند فلوت و نی‌لبکی محزون است که کیفیتی بطنی دارد (صدایی که از شکم می‌آید). با آرامش آغاز گشته دقایقی سرعت می‌گیرد و سپس دوباره کند و آرام می‌شود. نوایی که به طرز قابل توجهی ظریف و متمایز از گونه‌های دیگر است.

زادآوری چکاوک هدهدی

این چکاوک لانه خود را روی زمین در فرورفتگی و شکاف‌های کوچک می‌سازد و گاهی حتی رد پای به جا مانده از گوسفندان و پستاندارن وحشی برای ساختن یک لانه‌ی استاندارد کافی‌ست. علاوه بر فرو رفتگی‌های روی زمین، بوته‌های متراکم بیابانی نیز محل لانه‌سازی اوست.
چکاوک هدهدی معمولا بین 2 تا 3 تخم می‌گذارد که توسط هر دو جنس مراقبت می‌شوند. جوجه‌ها معمولا با حشراتی که والدین برایشان می‌آورند تغذیه می‌شوند. جوجه‌ها بسیار سریع رشد می‌کنند و قبل از اینکه بتوانند پرواز کنند قادر به دویدن هستند.
خانواده‌ای از روباه‌های صحرایی هستند که غذای مورد علاقه‌شان جوجه‌های چکاوک هدهدی است. بنابراین مانند همه پرندگانی که روی زمین لانه می‌سازند، چکاوک هدهدی نیز باید با طیف قابل توجهی از شکارچیان روبرو شود از مارمولک‌ها، شغال و روباه گرفته تا موش‌ها و انواع مار.

پراکنش جهانی

 چکاوک هدهدی، پرنده آفریقایی و آسیایی است. این پرنده در جزایر کیپ ورد ( Cape Verde) در غرب آفریقا و در شمال این قاره از موریتانی تا مصر و سودان و در سراسر خاورمیانه تا منطقه شمال غربی هند یافت می‌شود.
چکاوک هدهدی

نقشه پراکنش جهانی چکاوک هدهدی

زیستگاه چکاوک هدهدی

این پرنده زیبا در مناطق بیابانی و نیمه بیابانی زندگی می‌کند و برای زندگی و زنده ماندن در شرایط کمبود منابع آبی تکامل یافته است.
با اینکه این پرنده برای زندگی در بیابان‌های بسیار گرم تکامل یافته، با این حال گاهی دمای بالای هوا برای آن غیرقابل تحمل می‌شود و یکی از راه‌حل‌ها پناه بردن به لانه دیگر جانوران بیابان است. مثلا زمانی که دمای هوا به 62 درجه سانتيگراد می‌رسد، در چنین شرایطی، لانه مارمولک‌های خاردم گیاهخوار پناهی است برای در امان ماندن از گرمای سوزان بیابان. این گونه مارمولک گیاهخوار است. بنابراین پرنده از اینکه توسط مارمولک شکار شود هراسی ندارد.
در مقاله‌ای پژوهشی که در مجله The Condor در سال 1999 منتشر شد، محمد شبرک و دیگر دانشمندان ثابت کردند که این پرنده می‌تواند با پناه بردن به لانه مارمولک خاردم در گرم‌ترین روزهای تابستان، تا 80 درصد تبخیر آب بدن خود را کاهش دهد. آنها همچنین دریافتند که چکاوک‌های صحرایی (Eremalauda dunni)، چکاوک سر دم سیاه (Ammomanes cincturus) و چکاوک سهره‌ای (Eremopterix nigriceps)، در روزهای گرم تابستان در صحرای عربی از لانه دیگر جانوران به عنوان پناه‌گاه حرارتی استفاده می‌کنند.

ویژگی‌هایی برای تحمل گرمای شدید

یکی از بارزترین تفاوت‌های میان چکاوک هدهدی و گونه‌هایی که در مناطق مرطوب‌تر زندگی می‌کنند، ویژگی منحصربه‌فرد فیزولوژیکی، شامل نرخ پایین متابولیسم انرژی و تبخیر کم‌تر آب و رطوبت به دلیل ساختار چرب روی پوست این گونه است. چربی‌های پوست چکاوک هدهدی به نسبت بیشتری از سرامیدها (یک نوع اسید چرب که در غشاء سلول یافت می‌شود و یکی از مواد تشکیل دهنده‌ی کرم‌های صورت گران‌قیمت هم می‌باشد) و به نسبت کم‌تری از اسیدهای چرب آزاد پوشانده شده است. همین امر موجب کاهش نفوذپذیری و تراوش نسبت به آب می‌شود.
این گونه، همچین دارای چنگال‌ها‌یی کوچک‌تر و فرایند آشیان‌سازی و جفت‌گیری کند‌تری به نسبت گونه‌های دیگر است. چرا که هر دوی این فعالیت‌ها انرژی فراوانی می‌طلبند.
چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی در حال غذادهی به جوجه

عادات غذایی

چکاوک هدهدی بیشتر از حشرات و حلزون‌ها تغذیه می‌کند. این گونه حتی آب مورد نیاز خود را از همین منابع (حشرات و …) دریافت می‌کند. این پرنده، از منقار بلند و منحنی خود برای کندن مخفیگاه و پنهان کردن طعمه‌های خود در نقاط شنی و بیابانی استفاده می‌کند. یکی از جالب‌ترین رفتارهایش این است که حلزون‌ها را بر روی صخره‌ها کوبیده یا از آسمان به زمین می‌اندازند تا از پوسته خود جدا شوند.
چکاوک هدهدی

چکاوک هدهدی به همراه جوجه‌ها

رفتارشناسی چکاوک هدهدی

یکی از ویژگی‌های این پرنده نحوه راه رفتن و دویدن او بر روی زمین است که سرشار از اعتماد به نفس به نظر می‌آید. چکاوک هدهدی دویدن را به پرواز ترجیح می‌دهد و در هنگام فرار معمولا بصورت زیگزاگ پرواز می‌کند. اگر یک لحظه چشم از او بردارید ناپدید می‌شود. پرواز‌ این پرنده معمولاً به شکل بال بال زدن است اما در هنگام فرار پروازی بلند و کوتاه دارد. البته چکاوک هدهدی بالغ ممکن است در هنگام پرواز با سسک بزرگ یا حتی دودوئک‌ها اشتباه شود. اما رنگ سر و سینه و خال‌های سینه و اندازه دم در فاصله نزدیک بلافاصله قابل تشخیص خواهد بود.

چکاوک هدهدی معمولا بصورت جفت و یا تنها دیده می‌شود. به پرنده‌نگرها و مشاهده‌کنندگان اجازه میدهد تا به فاصله چند متری او برسند و ناگهان می‌پرد.
نرها با گستردن بال‌ها و ایجاد صدای نافذ و بلند از قلمرو خود دفاع می‌کنند. پرواز و آواز جنس نر این پرنده بصورت مداوم است و شامل پریدن از روی جایگاه بلند و بال بال زدن و حرکت بصورت عمود به اندازه 10 متر می‌باشد. پرنده نر نمایشی از شیرجه‌های متعدد برای نشان دادن دم و بال رنگارنگ‌اش اجرا می‌کند.

رفتار فریب دادن شکارچی توسط چکاوک هدهدی

وقتی که چکاوک هدهدی با یک شکارچی روبرو می‌شود با اجرای نمایشی از شکستگی بال‌ها حواس شکارچی را از لانه و جوجه‌ها منحرف می‌کند. با فاصله گرفتن از لانه خود طوری نشان می‌دهد که شکارچی متقاعد شود بال‌ پرنده مجروح شده و قادر به پرواز نیست. شکارچی هم تصور می‌کند که غذای راحتی بدست آورده و پرنده به ظاهر مجروح را تعقیب می‌کند، اما وقتی به او نزدیک می‌شود، چکاوک هدهدی دوباره فرار می‌کند و در مسافت کوتاهی پرواز می‌کند. این رفتار چند بار اتفاق می‌افتد تا زمانی که شکارچی از لانه دور شود.
چکاوک هدهدی

رفتار فریب دادن شکارچی

تجربه‌های خود از مشاهده این پرنده را با ما به اشتراک بگزارید. آیا زیستگاه این پرنده در نزدیکی محل زندگی شما واقع شده است؟ آیا تا به حال آواز این پرنده را شنیده‌اید؟

منابع: ویکی پدیا
Handbook of Western Palearctic birds

حواصیل زرد

حواصیل زرد عضوی از خانواده حواصیل‌هاست. حواصیل‌ها، پرندگانی زیبا با قامتی افراشته و پاهایی بلند هستند. آن‌ها در حین پرواز گردن خود را بالا گرفته و شکل گردن حرف “S” در انگلیسی را تداعی می‌کند. تا کنون 14 گونه از خانواده حواصیل‌ها در ایران مشاهده شده‌اند. البته باید توجه داشت که این خانواده شامل اگرت‌ها و بوتیمارها نیز می‌شود.


نگارنده مقاله: یاسمین یوسفی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


حواصیل زرد

حواصیل زرد

مشخصات ظاهری حواصیل زرد

حواصیل زرد یا Squacco heron (Ardeola ralloides) از جمله حواصیل‌های کوچک است. پرهایش به رنگ نخودی کمرنگ است. طول قامت این پرنده در حدود ۴۷ تا ۴۴ سانتیمتر و فاصله دو بال ۹۰ تا ۸۰ سانتیمتر است. کاکلی به رنگ طلایی مایل به سفید داشته و پرهای روی گردنش با خطوطی سیاه و سفید جلوه زیبایی ایجاد کرده است. بال‌های این پرنده در حالت پرواز به رنگ کاملا سفید دیده می‌شوند.

 

حواصیل زرد

حواصیل زرد در حال پرواز

تغییرات ظاهری در فصل زادآوری

‌پوشش پر حواصیل‌ها نیز مانند سایر پرندگان در فصل زادآوری پر‌رنگ‌تر و با جلای بیشتری به نظر می‌رسد. رنگ پرندگان در فصل تولید مثل می‌تواند گاهی کاملا متفاوت از سایر فصول باشد. پاهای حواصیل زرد، سبز رنگ است اما در فصل زادآوری به رنگ صورتی دیده می‌شود. منقار بلند آن به رنگ سبز و نوک منقار تیره است که البته در فصل تولید مثل، منقار به رنگ آبی و با نوک سیاه تغییر رنگ پیدا می‌کند.

 

حواصیل زرد

حواصیل زرد در پوشش زادآوری (تصویر راست) و حواصیل زرد در پوشش غیرزادآور (تصویر چپ)

رفتارشناسی

حواصیل زرد پرنده‌ای منزوی است و در خارج از فصل تولید مثل به صورت تک دیده می‌شود. معمولا در میان پوشش گیاهی و نیزارها خود را پنهان کرده و مانند سایر حواصیل‌ها از حشرات، قورباغه و وزغ‌، نرمتنان و ماهی‌ها تغذیه می‌کند.

این پرنده تک همسر است و در اواسط بهار با تشکیل کلونی‌های کوچک در میان سایر حواصیل‌ها، آشیانه‌سازی می‌کند. آشیانه‌ای کوچک و متراکم از بقایای گیاهان و نی‌ها در میان پوشش گیاهی سطح زمین یا روی درختان کم‌ارتفاع.
پرنده ماده معمولا ۴ تا ۶ تخم بیضی شکل به رنگ‌های سفید و یا آبی مایل به سبز می‌گذارد. جوجه‌ها معمولا پس از ۲۲ تا ۲۴روز سر از تخم بیرون می‌آورند. بدن آن‌ها پوشیده از کرک است و برای تغذیه به والدین خود وابسته‌اند. جوجه‌ها در روزهای آغازین زندگی از غذای نیمه هضم شده و برگردانده شده والدین تغذیه می‌کنند. آن‌ها پس از ۳۲ روز آشیانه را ترک می‌کنند. اما همچنان تا مدتی همراه والدین مشاهده شده و سپس مستقل می‌شوند.

 

حواصیل زرد

تخم حواصیل زرد

زیستگاه

حواصیل زرد زندگی در تالاب‌های کم‌عمق، سواحل و حاشیه رودخانه‌های دارای پوشش گیاهی متراکم را ترجیح می‌دهد. زیستگاه اصلی آن در سراسر محدوده پراکنش، در حال حاضر شالیزارها است. وسعت کنونی شالیزارها به احتمال زیاد باعث افزایش دامنه پراکنش این گونه شده است.

این گونه از زیستگا‌ه‌های خشک و زیستگاه‌هایی با بارندگی بسیار زیاد اجتناب می‌کند و برای لانه‌سازی، درختان و درختچه‌های اطراف محل تغذیه خود را ترجیح می‌دهد.

پراکنش و فراوانی

حواصیل زرد مهاجر تابستانه و عبوری نیمه غربی ایران است. این پرنده در تالاب‌های نواحی جنوبی دریای کاسپین همچنین برخی تالاب‌های استان‌های آذربایجان، خوزستان و فارس جوجه‌آوری می‌کند. تعداد کمی هم زمستان را در تالاب‌های استان‌های خوزستان، فارس و بوشهر سپری می‌کنند.

پراکنش جهانی‌ حواصیل زرد

حواصیل زرد در اروپا، آفریقا، ماداگاسکار، خاورمیانه، ایران و بخش‌هایی از آسیای مرکزی مشاهده می‌شود.

 

حواصیل زرد

نقشه پراکنش حواصیل زرد

اقدامات حفاظتی

اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN)، وضعیت جمعیتی این گونه را با عنوان “کمترین نگرانی” مشخص کرده است.

مهم‌ترین موضوع در مورد حمایت از حواصیل زرد، حفاظت و احیای زیستگاه‌های این گونه است. به احتمال زیاد تخریب زیستگا‌ه‌ها عامل کاهش جمعیت‌های مختلف بوده است. سازگاری این گونه با مزارع برنج باعث افزایش جمعیت و پراکندگی در این مناطق شده است. با این حال هر دو زیستگاه طبیعی و مصنوعی در معرض تهدید قرار دارند.

مرغوبیت شالیزارهای برنج به شیوه‌های کشت بستگی دارد که بر در دسترس بودن طعمه و شکار تاثیرگذار است. اقدامات حفاظتی مربوطه باید بر حمایت از مناطق تغذیه و زاد و ولد مناسب این گونه متمرکز شود.

حواصیل زرد به تراکم پوشش گیاهی در محل آشیانه‌سازی و تغذیه خود وابستگی دارد که این مناطق نیز در معرض تخریب هستند. تاکنون مطالعات خوبی در مورد حواصیل زرد انجام شده است. اما شاید مهمترین اقدامی که باید در آینده انجام شود، پیوند دادن جمعیت‌ها و آشیانه‌سازی موفق با ویژگی‌های زیستگاهی این پرنده باشد.

 

سخن پایانی

حواصیل‌ زرد از جمله پرندگانی است که در نقاطی خاص و معمولاً در تعداد کم قابل مشاهده است. اگر از زیستگاه‌های دائمی این پرنده اطلاع دارید بسیار مشتاقیم که در قسمت نظرات همین صفحه در مورد مشکلات یا امتیازات این مناطق با ما صحبت کنید.

 

منابع:

www.heronconservation.org

ماجرای کرکس‌ های هند ; تجربه‌ای تلخ

از ابتدای دهه نود میلادی تا سال 2007 جمعیت 3 گونه از 9 گونه کرکس‌ های هند تا میزان بی‌سابقه‌ای بین 97 تا 99/9 درصد دچار کاهش گردید. در مطالعات انجام شده مشخص شد مصرف داروی دیکلوفناک در دام‌ها دلیل این کاهش جمعیت بوده است.


نگارنده مقاله: محمدعلی آقاابراهیمی

«تمام مطالب منتشر شده در وبلاگ آوای بوم نشان دهنده نظرات نویسنده مطلب بوده و لزوما دیدگاه‌های انجمن را منعکس نمی‌کند.»


سخنی در مورد کرکس

کرکس برای طبیعت، پرنده‌ای سودمند و مفید است که در تمامی نقاط زمین به جز قطب جنوب و استرالیا زندگی می‌کند. حضور 23 گونه کرکس در ابعاد و اشکال گوناگون در اقصی نقاط جهان گزارش شده است.
این پرندگان باشکوه و بزرگ‌جثه، بسیار مورد علاقه پرنده‌نگرها و سایر دوستداران طبیعت هستند و دیدن آن‌ها در طبیعت با اقبال نیک یاد می‌شود. بسیاری از پرنده‌نگرها برای دیدن گونه‌های مختلف این پرنده مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند.
در ایران چهار گونه‌ی هما، دال سیاه، دال معمولی و کرکس کوچک (کرکس مصری) زندگی می‌کنند. هما در اساطیر ایران و کرکس‌ کوچک در اساطیر مصر باستان از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. در اساطیر هند نیز از کرکس‌ ها بسیار یاد شده است.
جمعیت کرکس‌ ها که بعنوان رفتگران طبیعت شناخته می‌شوند در سراسر جهان به شدت رو به کاهش است. این کاهش جمعیت از سه دهه‌ی پیش آغاز گردیده و از آن پس مطالعات بسیاری برای یافتن علت آن انجام گرفته است.
ماجرای کرکس های هند

ماجرای کرکس‌ های هند؛ تجربه‌ای تلخ

از ابتدای دهه نود میلادی تا سال 2007 جمعیت 3 گونه از 9 گونه کرکس‌ موجود در شبه‌قار‌ه ‌هند تا میزان بی‌سابقه‌ای بین 97 تا 99/9 درصد دچار کاهش گردید. در مطالعات انجام شده مشخص شد مصرف داروی دیکلوفناک دلیل این کاهش جمعیت بوده است. دیکلوفناک از طریق لاشه حیوانات اهلی از جمله الاغ و گاو وارد چرخه غذایی کرکس‌ ها شده و با توجه به حساسیت بسیار بالای این پرندگان نسبت به این دارو به سرعت موجب مرگ آنان گردیده است.
در آن زمان در بسیاری از مناطق هند برای اینکه حیوانات اهلی بیشتر کار کرده و درد کمتری احساس کنند، دامداران از داروی دیکلوفناک استفاده می‌کردند.

وضعیت کرکس های هند قبل از بحران

در سال‌های ابتدای دهه نود میلادی جمعیت کرکس‌ ها در هند به قدری زیاد بود که هیچکس در پی شمارش آن‌ها نبود. بر اساس یک برآورد که در مناطق حفاظت شده‌ی هند انجام گرفت، تخمین زده شد که در آن زمان حدود چهل میلیون کرکس در هند زندگی می‌کرده‌اند.
کرکس‌ ها در همه جای هند دیده می‌شدند. در شهرها و حومه‌ها، بر روی درختان و تیرهای برق، روی صخره‌ها یا سقف خانه‌ها می‌نشستند یا در کنار جاده‌ها بر روی اجساد حیوانات تجمع می‌کردند و یا همچون ابری سیاه در آسمان می‌چرخیدند.
ماجرای کرکس های هند

عکسی تاریخی از تجمع کرکس ها در دهلی پایتخت هند

تنها در حدود یک دهه جمعیت 3 گونه‌ی کرکس‌ در هند با سرعتی حیرت‌انگیز دچار سقوط گردید، بطوریکه تا لبه پرتگاه انقراض پیش رفتند. از این سقوط مرگبار جمعیتی، بعنوان بزرگ‌ترین و سریع‌ترین کاهش جمعیت در بین گونه‌های پرندگان در سراسر جهان یاد می‌شود.
در ابتدا افراد کمی از این کاهش جمعیت مطلع شدند تا اینکه بر اساس گزارش‌های پراکنده از سوی محققان و روستاییان زنگ خطر به صدا درآمد و مشخص شد که این پرندگان سودمند دیگر به راحتی در همه جا مشاهده نمی‌شوند.

تحقیق برای یافتن دلیل کاهش جمعیت کرکس های هند

دکتر ویبو پراکاش دانشمند شاغل در انجمن تاریخ طبیعی بمبئی در سال‌های 1987 و 1988 در یک پارک ملی در راجستان تعداد 353 لانه‌ی فعال کرکس را در 29 کیلومتر مربع شمارش نمود اما این تعداد لانه تا سال 1996 نصف گردید.
این کاهش جمعیت، دکتر پراکاش را در شوک عمیقی فرو برد او کرکس‌ های مرده‌ای را پیدا کرد که در پوشش گیاهی و یا روی درختان و حتی در لانه‌ها از بین رفته بودند. دکتر پراکاش در همین ارتباط در مصاحبه‌ای گفته بود: “من نگران و گیج بودم و نمی‌توانستم بفهمم که چه اتفاقی برای کرکس‌ ها افتاده است”. سرانجام در سال 2000 دیگر هیچ کرکسی در آن منطقه باقی نماند.
فعالیت‌های دکتر پراکاش اولین زنگ خطر را به صدا درآورد و متعاقب آن بزودی گزارش‌های بسیاری مبنی بر کاهش جمعیت کرکس‌ ها از سراسر هند سرازیر گردید تا اینکه برآوردهای اخیر نشان داد که از جمعیت ده‌ها میلیونی این سه گونه کرکس تنها در حدود 20 هزار کرکس باقی مانده بود.
در سال 2000 اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) هر سه گونه کرکس یاد شده را در لیست بالاترین ریسک در خطر انقراض اعلام کرد یعنی تا انقراض این گونه‌ها تنها یک قدم باقی مانده بود مگر اینکه اقدامات بسیار فوری و موثر برای احیای جمعیت آن‌ها انجام میشد.

بررسی دلایل احتمالی کاهش جمعیت کرکس های هند

تا آن زمان کاهش چشمگیر و حیرت‌انگیز جمعیت این پرندگان، در نهایت این سوال را پیش روی محققان قرار داده بود که چه مشکلی پیش آمده است؟ سوالی که در آن زمان پاسخ به آن چندان آسان نبود.
کاهش جمعیت پرندگان دلایل گوناگونی دارد از جمله شکار غیرقانونی، اپیدمی‌ها و یا تخریب زیستگاه اما هیچ یک از این عوامل پاسخگوی مقیاس و گستردگی سرعت کاهش جمعیت کرکس‌ ها در هند نبود.
در ابتدا زیست‌شناسان تجمع بیولوژیکی آفت‌کش‌هایی همچون DDT را به عنوان علت بالقوه برای از بین رفتن کرکس‌ ها برشمردند. DDT قبلا در دهه‌ی 1960، عقاب‌های سرسفید را در آمریکا مسموم نموده و با خطر انقراض روبرو کرده بود.
گرچه آثاری از بقایای سموم دفع‌ آفات در برخی از لاشه‌های کرکس‌ ها مشاهده گردید اما باز هم پاسخ قطعی برای کاهش جمعیت سریع کرکس‌ ها به شمار نمی‌رفت.
از سوی دیگر در نزد روستاییان دلایل عجیب و غریبی برای این کاهش جمعیت برشمرده می‌شد. از جمله برخی روستاییان بر این عقیده بودند که آمریکایی‌ها کرکس‌ ها را گرفته و به اسارت درآورده‌ یا کشته‌اند.
تا آن زمان عدم وجود امکانات تشخیصی در هند و همچنین قوانینی که اجازه نمی‌داد لاشه‌ی کرکس‌ ها برای آزمایش به خارج از کشور انتقال یابد، مشکل تشخیص علت را سخت‌تر کرده بود.
ماجرای کرکس های هند

چند کرکس بر سر لاشه یک گاو

دیکلوفناک، دلیل مرگ چشمگیر کرکس های هند

با فراتر رفتن نگرانی‌ها از مرزهای هند و درگیر شدن جامعه‌ی بین‌الملل با این موضوع حیاتی، یک تیم شامل 12 دانشمند تشکیل گردید که با آزمایش لاشه‌ کرکس‌ ها در پاکستان سرانجام مقصر اصلی یعنی داروی دیکلوفناک را یافتند.
دیکلوفناک یک داروی ضدالتهاب است که برای گاو تجویز می‌شد. کرکس‌ هایی که از لاشه گاوهای تازه درمان شده تغذیه می‌کردند دچار نارسایی کلیوی شده و به سرعت از بین می‌رفتند.
دیکلوفناک ابتدا برای انسان تولید و تجویز می‌گردید اما برای دامداران هندی که برای امرار معاش به گاوهای خود متکی بودند، این داروی ضددرد که بسیار ارزان هم بود بزودی به موهبتی تبدیل گردید که با مصرف آن توسط دام‌ها بهره‌ی بیشتری از حیوانات خود می‌بردند.
برای کرکس‌ ها به عنوان رفتگران و پاکیزه‌کنندگان طبیعت، لاشه‌های گاو رایج‌ترین منبع غذایی در کشوری با بیشترین جمعیت گاو در جهان بود. در حالی که به دلایل مذهبی حمل و جابه‌جایی لاشه‌های گاو تابو محسوب میشد وظیفه رهایی از آن لاشه‌های پوسیده و متعفن، قرنها بر عهده کرکس ها گذاشته شده بود. وظیفه‌ای که با مصرف دیکلوفناک در دامداری‌ها ناتمام ماند.
سایر گونه‌های کرکس در هند بنا بر دلایلی که دکتر پراکاش بدان اشاره کرده از مرگ در اثر دیکلوفناک در امان ماندند. پراکاش در این‌باره توضیح داده: “این گونه ها مهاجر هستند و بسیاری از آن‌ها در قسمت‌های بالای هیمالیا و آسیای مرکزی حضور دارند. جایی که استفاده از چنین داروهایی نادر است.”

اهمیت کرکس ها برای سلامت جوامع انسانی

بغیر از افرادی که دستی بر آتش حفاظت از محیطزیست داشتند و قدر کرکس ها را بخوبی میدانستند، احساس خطر از فقدان این رفتگران طبیعت در بین اقشار مختلف جامعه بسیار دیرهنگام بود.
جوامعی که قرن‌ها با بی‌مهری به کرکس ها نگریسته و در فرهنگ و ادبیات خود با مفاهیمی مذموم و نکوهیده از این پرندگان سودمند یاد میکردند، سرانجام به اشتباه خود پی برده و نقش مهم و حیاتی این پرندگان را دریافتند.
آن‌ها دریافتند که کرکس ها نقش مهمی به عنوان پیشرو و خطشکن در اکوسیستم بازی می‌کنند. دفع سریع و کارآمد اجساد حیوانات مانع از گسترش باکتری‌های کشنده میگردد و از سوی دیگر دمای بالای بدن و اسیدهای قوی معده به کرکس اجازه می‌دهد لاشه آلوده به باکتری‌هایی مانند سیاه زخم را بدون هیچ‌گونه عوارض بلعیده و نابود کند.
کاهش چشمگیر جمعیت کرکس‌ ها، مشکلی بزرگ ایجاد کرد که درپی آن میلیون‌ها لاشه‌ی در حال پوسیدن بر روی زمین باقی مانده و احتمال شیوع بیماری‌هایی مانند سل، سیاه‌زخم، تب مالت، تب برفکی و بسیاری بیماری‌های دیگر به شدت افزایش یافت.

افزایش جمعیت سگ‌ها

همزمان با کاهش جمعیت کرکس ها، جمعیت سگ‌ها و موش‌ها به علت وفور زباله در هند به شدت افزایش یافت. بر خلاف کرکس ها که متابولیسم آن‌ها یک بنبست واقعی برای گسترش بیماری‌های واگیردار است، سگ‌ها و موش‌ها ناقل عوامل مختلف بیماری‌زا هستند.
دکتر پراکاش تنها در یک منطقه که دفع زباله صورت میگرفت طی تحقیقی متوجه شد که تعداد 100 سگ حاضر در آن منطقه بلافاصله پس از غیبت کرکس ها به 1200 سگ افزایش یافت. در غیاب کرکس ها در مجموع حدود 6 میلیون سگ به جمعیت سگ‌های هند اضافه گردید.
افزایش ناگهانی جمعیت سگها در هند پیامدهای ناگواری به همراه داشت و باعث شیوع بیماری هاری و از دست رفتن جان انسان‌های بیشماری گردید. به این ترتیب از دست دادن یک پرنده منجر به بحران سلامت بزرگی گردید و یک فاجعه‌ی حفاظتی به فاجعه‌ای انسانی بدل شد.

شروع عملیات نجات کرکس ها

مطالعات انجام شده در هند نشان داد در مورد پرندگانی همانند کرکس ها که هر سال تنها یک جوجه پرورش میدهند و دوران پرورش جوجه‌ها طولانی و سخت است در صورتیکه با کاهش جمعیتی بیش از 5 درصد در سال مواجه شوند، فرصت و شانس کمی برای احیای جمعیت آنها وجود خواهد داشت. بنابراین در شرایطی که بیش از 97 درصد از جمعیت کرکس ها از بین رفته بود چشم‌انداز تیره و تاری برای احیای جمعیت کرکس ها در مقابل محققان و دانشمندان قرار گرفت.
اما خبرهای خوبی نیز از نجات کرکس ها البته به مرور و با سرعت بسیار کم در راه بود. در سال 2017 یک تحقیق که در نشریه دانشگاه کمبریج منتشر شد نشان داد که کاهش جمعیت کرکس ها گرچه در سطح بسیار پایین اما کند و یا معکوس شده بود.

اعمال ممنوعیت بر داروهای خطرناک برای کرکس ها

هند سرانجام در سال 2006 استفاده از داروی دیکلوفناک را در مصارف دامپزشکی ممنوع اعلام کرد. این ممنوعیت در پی توصیه‌ی نهادهای حافظ محیط‌زیست انجام گرفت و همزمان شناسایی جایگزین‌های ایمن برای دیکلوفناک نیز در اولویت قرار گرفت. پاکستان و نپال نیز استفاده از دیکلوفناک را ممنوع نموده و از طرح‌های احیای جمعیت مشابهی برای کرکس ها استفاده نمودند.
از دیگر اقداماتی که با هدف نجات جمعیت کرکس ها آغاز شد، پرورش این پرندگان در اسارت بود. برای این منظور چندین مرکز پرورش در هند تاسیس شد که اقدام به آماده‌سازی نسل‌های جدیدی از کرکس ها و رهاسازی آنها در طبیعت می‌نمود و منطقه‌ی امن و عاری از دیکلوفناک در شعاع 100 کیلومتری اطراف این مراکز پرورش تعیین گردید.
همچنین برای حفظ جمعیت موجود کرکس ها در هند نیاز به وضع قوانین نظارتی سختگیرانه‌ای بود. نظارت شدید بر ممنوعیت استفاده از دیکلوفناک همزمان با ایجاد و اجرای کمپین‌های آگاهی بخشی برای داروخانه‌ها و دامداران از اقداماتی بود که در دستور کار همه‌ی دست‌اندرکاران عرصه حفاظت از محیطزیست هند قرار گرفت.
ماجرای کرکس های هند

یک جفت کرکس به همراه تنها جوجه‌شان

مشکلات پیش رو

در سال 2013 بررسی‌هایی که بر روی لاشه گاوها انجام شد نشان داد که استفاده از دیکلوفناک به کمتر از 2 درصد از کل دام‌ها کاهش یافته است. گرچه این میزان در راجستان با مقدار 5 درصد همچنان نگران کننده بود. همچنین بر اساس یک نظرسنجی که در داروخانه‌ها انجام گرفت مشخص شد که دیکلوفناک دیگر در ایالت آسام استفاده نمی‌شود.
 اما با وجود این کاهش شدید مصرف و شناسایی همزمان داروی جایگزین و ایمن ملوکسیکام، فرمول انسانی دیکلوفناک همچنان بصورت غیرقانونی در برخی نقاط هند استفاده میشد. دولت هند برای پر کردن این شکاف در سال 2015 در دسترس بودن فرمولاسیون دیکلوفناک انسانی را به 3 میلی لیتر محدود کرد و ویال‌های بزرگ 30 میلی‌لیتری که برای استفاده در دامپزشکی‌ها مناسب بود را ممنوع کرد.

اعتراض شرکت‌های داروسازی هند

این ممنوعیت اعتراض برخی شرکت‌های بزرگ داروسازی هند را در پی داشت اما دادگاه عالی هند این ممنوعیت‌ها را تایید کرد. در حکم دادگاه که در اکتبر 2017 ابلاغ گردید چنین آمده بود: ” کرکس‌ ها به طور جهانی به عنوان کارگران بهداشتی طبیعت پذیرفته شده‌اند و وجود آن‌ها برای تعادل زیست‌محیطی و اکولوژیکی جهان کاملاً ضروری است. بنابراین، حفظ جمعیت کرکس‌ ها قابل مذاکره نیست.”
همزمان با این حکم هشدارهایی نیز به گوش میرسید مبنی بر اینکه تا پایان بحران راه درازی در پیش است و استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مثل آسکلوفناک، کارپروفن، فلونیکسین و کتوپروفن که برای کرکس ها حکم سم را دارند همچنان ادامه دارد و باید قطع شود.
تا آن زمان هیچ‌گونه ابتکاری برای اعمال ممنوعیت بر استفاده از این داروها وجود نداشت و مقامات وزارت محیط‌‌‌زیست هند معتقد بودند این کار دشوار خواهد بود و احتمالاً با مقاومت شدید صنعت داروسازی قدرتمند هند روبرو خواهد شد.
ماجرای کرکس های هند

تخم‌گذاری یک کرکس در اسارت

اقدامات صورت گرفته

اجرای طرح‌های احیای جمعیت کرکس ها، همکاری تمامی بخش‌های مربوطه از محیط‌‌زیست تا بهداشت و دامپروری را در پی داشت. عدم استفاده کامل از دیکلوفناک و آزمایش ایمنی داروهای جدید دامپزشکی ضرورت یافت و توسعه‌ی سیستم‌های دفع لاشه کارآمد نیز در اولویت قرار گرفت.
اقدامات دیگر برای جلوگیری از کاهش جمعیت کرکس ها شامل ایجاد مناطق امن و حفاظت از محل‌های زادآوری کرکس ها نیز که همچنان برای توسعه ناپایدار زیرساخت‌ها و دیگر پروژه‌های توسعه تخریب می‌شدند در دستور کار قرار گرفت.
برای اجرای موفقیت‌آمیز طرح‌ها، سایر تهدیدهای موجود نیز از جمله خطوط انتقال برق و توربین‌های بادی که تلفات فزاینده‌ای بر کرکس‌ ها تحمیل می‌کردند مورد بازبینی قرار گرفت.
متاسفانه ارزش کرکس ها تنها هنگامی برای انسان مشخص گردید که این پرندگان ارزشمند در پیشگاه مرگ به زانو درآمدند.